28.12.10

Μαμά, υπάρχει ο Αγιος Βασίλης;



ΕΛΛΗ ΙΣΜΑΗΛΙΔΟΥ Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010


«Μαμά, υπάρχει Αγιος Βασίλης;». Στη ζωή κάθε παιδιού φτάνει κάποτε η στιγμή που με ορθάνοιχτα τα μάτια και ένα μείγμα απορίας και δυσπιστίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο θα διατυπώσει την... κρίσιμη ερώτηση. Στη ζωή του γονέα, αντίστοιχα, φτάνει η στιγμή που κυριευμένος από άγχος και τρόμο θα κληθεί να δώσει τη «σωστή» απάντηση. Ποια είναι όμως η ορθή προσέγγιση; Ωφελεί το παραμύθι του Αγιου Βασίλη την ανάπτυξη της υγιούς ψυχοσύνθεσης των παιδιών; Ή μήπως η αλήθεια είναι η μόνη λύση σε μια εποχή όπου τα παιδιά βομβαρδίζονται από χιλιάδες μηνύματα μέσω της τηλεόρασης, των βιντεοπαιχνιδιών και του Ιnternet, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μπερδέψουν το πραγματικό με το φανταστικό;

«Κάθε χρονιά όταν πλησίαζαν οι γιορτές το “μεγάλο” ερώτημα ακουγόταν στην τάξη.“Κυρία,υπάρχει ο Αγιος Βασίλης;”.Σε αυτό το ερώτημα ποτέ δεν έδινα απάντηση.Αφηνα τους μαθητές μου να εκφράσουν αυτά που υπήρχαν στην καρδιά τους, χωρίς να αμφισβητήσω την κοσμοθεωρία τους. Αντιλήφθηκα ότι πολλά παιδιά είχαν επίγνωση του γεγονότος ότι πρόκειται για παραμύθι,ωστόσο απολάμβαναν την ιδιότυπη μαγεία που αυτό έδινε στις γιορτές.Αλλα παιδιά γνώριζαν την αλήθεια και τη διατυμπάνιζαν σε όλους, χωρίς ωστόσο να καταφέρνουν να διαταράξουν την πίστη των άλλων ότι ο Αγιος Βασίλης υπάρχει!» σχολιάζει η παιδαγωγός κυρία Αποστολία Νίκα, πρώην δασκάλα του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Τελικά κάθε παιδί έχει έναν μοναδικό τρόπο να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και δεν κρίνεται σκόπιμο να επέμβουμε.Θυμάμαι,μάλιστα,έναν μαθητή που ζωγράφιζε τον Αγιο Βασίλη με...μαύρα μαλλιά και γένια!» προσθέτει γελώντας.

Οσο και αν οι γονείς επιθυμούν εχέγγυα και κατευθυντήριες γραμμές, οι ειδικοί τονίζουν ότι στο θέμα της αλληλεπίδρασης με το παιδί δεν υπάρχουν απόλυτες απαντήσεις. «Ολα εξαρτώνται από τον βαθμό της συναισθηματικής ωριμότητας του κάθε παιδιού,την οποία αρμόδιος να αξιολογήσει είναι μόνο ο γονιός» σημειώνει η κυρία Πένη Παπανικολοπούλου, ψυχολόγοςψυχοθεραπεύτρια . «Συνηθέστερα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τα παιδιά έχουν υποψιαστεί ή έχουν ακούσει από κάποιο συμμαθητή ότι ο Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει και αρχίζουν τις πιεστικές ερωτήσεις. Οταν βλέπουμε ότι το παιδί έχει αρχίσει να “ξεπερνά” το παραμύθι,δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε εμείς σε αυτό. Είναι προτιμότερο να κάνουμε μια ήρεμη και ειλικρινή συζήτηση ώστε η μετάβαση από τον μύθο στην πραγματικότητα να γίνει όσο το δυνατόν ομαλότερα» καταλήγει.

Αρκετοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν, παράλληλα, ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις το «παραμύθι» ωφελεί την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. «Στην προσχολική ηλικία δεν είναι επιβλαβές να αφήνουμε το παιδί να πιστεύει στον Αγιο Βασίλη.Αντιθέτως,μπορεί να αποβεί θετικό, καθώς βοηθά στην όξυνση της φαντασίας και στην ανάπτυξη υγιών προτύπων,μια και προβάλλει την εικόνα ενός στοργικού ανθρώπου που προστατεύει το παιδί και του χαρίζει ένα δώρο ως πράξη αγάπης» αναφέρει η κυρία Νένα Γεωργιάδου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος. «Μάλιστα, όταν έρθει η στιγμή της απομυθοποίησης, τα νοήματα που κρύβονται πίσω από το παραμύθι δεν χάνονται, γι΄ αυτό και το όφελος στην παιδική ψυχοσύνθεση διατηρείται» προσθέτει.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, η οποία υποστηρίζει ότι η ανατροφή των παιδιών οφείλει να γίνεται σε βάσεις ρεαλισμού και ειλικρίνειας, η οποία μάλιστα έχει βρει εφαρμογή σε διάφορα παιδαγωγικά συστήματα, όπως η μοντεσοριανή μέθοδος. Αυτή την τακτική ακολούθησε η κυρία Κατερίνα Μπλατσούκα-Μπαξεβανίδου, δικηγόρος, απέναντι στους δύο γιους της, έντεκα και πέντε χρόνων αντίστοιχα. «Από την ηλικία των τριών-τεσσάρων χρόνων η δασκάλα του σχολείου εξήγησε στα παιδιά την “αληθινή ιστορία” του Αϊ-Βασίλη, ότι ήταν ένας άνθρωπος σημαντικός για τις καλές του πράξεις και ότι σήμερα τον τιμούμε προσφέροντας δώρα ο ένας στον άλλον.Στο σπίτι ακολουθήσαμε την ίδια ρεαλιστική προσέγγιση,διότι πιστεύω ότι είναι πολύ πιο επικίνδυνο να επικρατεί σύγχυση στο παιδικό μυαλό που δέχεται τόσα αντικρουόμενα μηνύματα από τα ΜΜΕ» αναφέρει. Στην ερώτηση, άλλωστε, αν η εν λόγω προσέγγιση κινδυνεύει να περιορίσει την παιδική φαντασία η κυρία Μπλατσούκα-Μπαξεβανίδου είναι κατηγορηματική. «Η παιδική φαντασία είναι τόσο πολύπλευρη και πολυποίκιλη που είναι πραγματικά αδύνατον να περιοριστεί μόνο και μόνο επειδή το παραμύθι του Αϊ-Βασίλη απομυθοποιείται» αντιτείνει.
Το μυστικό είναι η προσέγγιση


Αν και οι απόψεις για το ποια στάση οφείλετε να κρατήσετε στο θέμα της ύπαρξης του Αγιου Βασίλη διίστανται, υπάρχουν ορισμένες κοινώς αποδεκτές συμβουλές σχετικά με τις συμπεριφορές που πρέπει να αποφύγετε!


1. Μην απορρίπτετε την κοσμοθεωρία του παιδιού
Είτε υποστηρίζετε την ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη είτε όχι, μην αποπαίρνετε το παιδί αν εκφράζει την... αντίθετη άποψη. Με φράσεις απορριπτικές ή αφορισμούς (π.χ. «αυτά είναι ανοησίες!» ) κινδυνεύετε να πληγώσετε την ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή του και να το οδηγήσετε σε αντιδραστικές συμπεριφορές. Συζητήστε το θέμα με ηρεμία, ανοιχτό μυαλό και κατανόηση ώστε το παιδί να νιώσει ασφάλεια να εκφράσει αυτά που νιώθει.


2. Μην πιέζετε το παιδί αν φοβάται τον Αγιο Βασίλη
Μεγάλος αριθμός παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο εκδηλώνουν πανικό μπροστά στην ογκώδη γενειοφόρο φιγούρα και αρνούνται να πλησιάσουν ή να αγγίξουν άτομα μεταμφιεσμένα σε Αγιο Βασίλη. Σε τέτοια περίπτωση μην πιέζετε το παιδί και σεβαστείτε τον φόβο του. Αναλογιστείτε άλλωστε ότι εσείς οι ίδιοι τού έχετε διδάξει να μη δέχεται δώρα ή αγγίγματα από ξένους!


3. Μην ξεχνάτε το «ηθικό δίδαγμα»
Τα μηνύματα που πηγάζουν από το παραμύθι του Αϊ-Βασίλη είναι ωφέλιμα για το παιδί, ανεξάρτητα από τη στάση που θα ακολουθήσετε σχετικά με την ύπαρξη του... ευτραφούς αγίου. Η προσφορά δώρων στον συνάνθρωπο και το δίδαγμα ότι «η καλή συμπεριφορά επιβραβεύεται» είναι χρήσιμα μηνύματα για κάθε παιδί, τα οποία δεν αναιρούνται αν το παραμύθι απομυθοποιηθεί.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=374118&dt=22/12/2010#ixzz19QQESjZY

29.11.10

Εκπαίδευση... ύπνου. Ένα από τα πρώτα του μαθήματα!

Καθιερώστε μια μικρή καθημερινή τελετουργία για τον ύπνο του μωρού σας τώρα, για να «καθαρίσετε» με τις τσιριμόνιες του στο κρεβάτι μετά...


Κάθε μέρα, εκεί ανάμεσα στις 6 το απόγευμα με 10 το βράδυ είναι, ίσως, οι χειρότερες σας ώρες. Γιατί; Γιατί περνάτε όλο το χρόνο σας προσπαθώντας απεγνωσμένα να ηρεμήσετε και να κοιμίσετε το μωράκι σας. Όλες οι νέες μαμάδες το έχουν βιώσει και ξέρουν τι λέμε. Υπάρχουν, όμως, τρόποι για να μάθει πότε έρχεται η ώρα του ύπνου...

Γύρω στους 2 μήνες της ζωής του, το μωρό είναι έτοιμο να πάρει τα πρώτα «μαθήματα ύπνου». Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, θα κάνετε τις ίδιες κινήσεις, όπως το χαμήλωμα της φωνής και του ηλεκτρικού φωτός. Αυτόματα θα αρχίσει να συνδέει τέτοιες κινήσεις με τον ύπνο και μέχρι τους τρεις μήνες θα έχει μάθει την ώρα του!

Αυτές τις πρώτες λίγες εβδομάδες θα μάθετε και εσείς να αναγνωρίζετε τα σημάδια που δείχνουν ότι το μωρό κουράστηκε και θέλει να κοιμηθεί. Όταν αντιλαμβάνεστε ότι νιώθει κούραση μπορείτε να κάνετε τις κινήσεις που δηλώνουν ότι είναι ώρα για ύπνο. Αρχικά, μπορεί τα αποτελέσματα να μην είναι τα αναμενόμενα. Για παράδειγμα, το βραδινό μπάνιο μπορεί να του προκαλεί εγρήγορση αντί να το χαλαρώνει.

Αν από νωρίς καθιερώσετε μια ρουτίνα ύπνου, πιθανότατα θα αντιμετωπίσετε λιγότερα προβλήματα και κατά τη νηπιακή περίοδο, καθώς το παιδάκι σας και τότε θα συνδέει το μπάνιο, μια ιστορία ή το χαμήλωμα του φωτός με την ώρα του ύπνου.

Στόχος είναι να επαναλαμβάνετε τη ρουτίνα κάθε βράδυ, ώστε να γίνει τρόπος ζωής για το παιδί σας. Προφανώς και θα υπάρξουν εξαιρέσεις από τον κανόνα, όπως η περίοδος των διακοπών ή μια βραδινή έξοδος. Παρ’ όλα αυτά, αν διατηρείτε τη ρουτίνα ακόμη κι όταν δεν κοιμίζετε το παιδί στο σπίτι, θα είναι ευκολότερο να κοιμηθεί.

Μια κανονισμένη ρουτίνα ύπνου θα διευκολύνει τα πράγματα και για το σύντροφό σας, ώστε να περνάει χρόνο με το μωράκι σας, πράγμα ιδιαιτέρως σημαντικό αν θηλάζετε. Η ώρα του μπάνιου και του παραμυθιού πριν κοιμηθεί είναι σπουδαίες ευκαιρίες για να δεθούν ο πατέρας με το παιδί. Δίνοντάς τους κάποιες ιδιαίτερες στιγμές μαζί θα επιτρέψετε στον εαυτό σας ένα μικρό διάλειμμα χαλάρωσης που τόσο χρειάζεστε.

Κάποιοι γονείς ξεκινούν τη ρουτίνα του ύπνου παίζοντας με το παιδί μέχρι να το κουράσουν. Παρόλο που καλό είναι για αρχή, πρέπει να περάσετε ώρα με το παιδί και στο υπνοδωμάτιο πριν πέσει για ύπνο. Διαβάστε του ένα παραμύθι, τραγουδήστε ένα νανούρισμα ή παίξτε ένα ήσυχο παιχνίδι. Ό,τι κι αν κάνετε, ο απώτερος σκοπός είναι να συνδυάσει το παιδί την ιδέα του υπνοδωματίου με την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση κι όχι με ένα μέρος που το αφήνουν μόνο του στο τέλος της ημέρας.

Δραστηριότητες που «αποκοιμίζουν»...

Μπορείτε να εντάξετε στη ρουτίνα του ύπνου μια σειρά από δραστηριότητες. Σίγουρα θα βρείτε μόνες σας τις δραστηριότητες που ταιριάζουν στη δική σας περίπτωση. Στο μεταξύ, σας προτείνουμε κάποιες ιδέες.

Ας παίξουμε!
Το διάστημα μεταξύ βραδινού και ύπνου είναι καλή ώρα για παιχνίδι. Το παιδί μπορεί να ενθουσιαστεί για κανένα μισάωρο και να παίξει με έντονο ρυθμό κι έτσι να κουραστεί και να πέσει για ύπνο.

Ένα ζεστό μπανάκι
Μετά το παιχνίδι, μάλλον δε θα θέλει να πάει κατευθείαν για ύπνο. Ένα μπανάκι θα το χαλαρώσει. Δεν είναι απαραίτητο να κάνετε μπάνιο στο παιδί καθημερινά, ωστόσο είναι κάτι που μπορείτε να συμπεριλάβετε στην καθημερινή ρουτίνα, καθώς το βοηθάει να χαλαρώσει.

Ένα «μασαζάκι»
Μετά απ’ όλο αυτό παιχνίδι, το μωράκι σας μπορεί να έχει υπερένταση. Δοκιμάστε ένα χαλαρωτικό μασάζ με απαλές κινήσεις στην πλάτη και στην περιοχή της κοιλιάς. Η ήρεμη ατμόσφαιρα θα το βοηθήσει να χαλαρώσει και η ανακουφιστική αίσθηση του αγγίγματός σας θα του προσφέρει ασφάλεια και θα το κάνει να νυστάξει.

Προπάντων ηρεμία
Παρόλο που το μωράκι σας τουλάχιστον για τους πρώτους έξι μήνες θα ξυπνάει για βραδινό τάισμα, μπορείτε από πολύ νωρίς να του δείξετε τη διαφορά μεταξύ ημέρας και νύχτας. Διατηρήστε ατμόσφαιρα ηρεμίας τη νύχτα, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι είναι η ώρα για ύπνο, σε αντίθεση με τη μέρα που είναι η ώρα για δραστηριότητα. Μιλάτε χαμηλόφωνα, χρησιμοποιείτε πορτατίφ κι όχι δυνατά φώτα και προσπαθήστε να αποφύγετε κάθε τύπου ενοχλήσεις.

Κλασικά, νανούρισμα...
Όταν είναι έτοιμο για ύπνο, αφού το ξαπλώσετε στο κρεβατάκι του, διαβάστε του ένα παραμύθι ή τραγουδήστε του ένα νανούρισμα. Η οικειότητα και η απαλότητα της φωνής σας θα το κάνουν να νιώθει ασφάλεια και θα αποβάλλει το συναίσθημα ότι το αφήνουν μόνο του.

Μην ξεχνάτε τα αρκουδάκια
Πολλά μωράκια έχουν ένα αγαπημένο αντικείμενο, όπως μια κουβερτούλα ή ένα μαλακό παιχνίδι. Βάλτε το στην κούνια μαζί του πριν κοιμηθεί. Θα νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια, κυρίως δε αν φεύγετε απ’ το δωμάτιο πριν αποκοιμηθεί.

Πεινάω, μαμά!
Θα περάσει λίγος καιρός πριν κόψει το βραδινό τάισμα. Προσπαθήστε να το ταΐζετε στο ίδιο μέρος κάθε βράδυ. Το ιδανικό θα ήταν δίπλα στο μέρος που κοιμάται. Κάντε όσο το δυνατό λιγότερη φασαρία και μην το αφήσετε να αποκοιμηθεί την ώρα που τρώει, καθώς δε θέλετε να συνδέσει τον ύπνο με το φαγητό. Επιπλέον, σιγουρευτείτε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μετά το τάισμα. Ένα μωρό με κοιλόπονο δεν κοιμάται ποτέ.

Τελευταία λέξη
Το μωρό σας πιθανόν, αφού βγείτε από το δωμάτιο, να κάνει φασαρία για να σας τραβήξει την προσοχή. Μη βιαστείτε να επιστρέψετε. Θα μάθει σύντομα ότι ένα μέρος της ρουτίνας είναι να αποκοιμιέται αφού βγείτε από το δωμάτιο. Αν κλαίει, δείτε αν ηρεμεί μετά από λίγο. Αν συνεχίζει, μπορεί να σημαίνει ότι φοβάται και χρειάζεται ένα καθησυχαστικό χάδι. Αφήνετε ένα φωτάκι ανοιχτό για να μην είναι στο απόλυτο σκοτάδι.

Αλλάγες στο «τυπικό» καθώς μεγαλώνει
Η ρουτίνα που καθιερώνετε με το παιδί σας βοηθάει εξαρχής να μπούνε καλές βάσεις και για τη μετέπειτα περίοδο. Ωστόσο, καθώς το παιδί μεγαλώνει, μπορεί να χρειαστεί να γίνουν αλλαγές.

Νεογέννητα
Τις πρώτες εβδομάδες είναι αδύνατο να καθιερώσετε οποιαδήποτε ρουτίνα. Απλώς χαλαρώστε και αφήστε τα πράγματα να κυλήσουν καθώς ξυπνάει συνεχώς για τάισμα και χάδια.

1-3 μηνών
Μέχρι τους τρεις μήνες ένα είδος ρουτίνας θα έχει καθιερωθεί. Από τις οχτώ εβδομάδες μπορείτε να επισημαίνετε τη διαφορά μεταξύ ημέρας και νύχτας δημιουργώντας ήρεμη ατμόσφαιρα τη νύχτα.

3-6 μηνών
Το μωρό μπορεί να κλαίει περισσότερο όταν το αφήνετε στο κρεβατάκι του τη νύχτα. Αυτό συμβαίνει επειδή καταλαβαίνει ότι φεύγετε χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι θα επιστρέψετε και αγχώνεται εξαιτίας του αποχωρισμού. Αν αναστατώνεται όταν φεύγετε, να επιστρέφετε σε τακτά χρονικά διαστήματα για να βλέπει ότι είστε εκεί γύρω.

6-12 μηνών
Από τον έκτο μήνα περίπου τα περισσότερα μωρά μπορούν να κοιμηθούν ολόκληρη τη νύχτα. Από τον ένατο μήνα και μετά καταλαβαίνουν ότι η ώρα του ύπνου είναι μόνο για ύπνο! Κατά πάσα πιθανότητα θα έχει το δικό του δωμάτιο πια. Αν ξυπνάει τη νύχτα, σκεπάστε το και καθησυχάστε το, αλλά μην το σηκώνετε. Στόχος σας είναι να ξανακοιμηθεί από μόνο του.

12 μηνών+
Το ενός χρόνου παιδάκι σας θα είναι πολύ δραστήριο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Παρόλο που θα κοιμάται μέσα στη μέρα, το βράδυ θα είναι πολύ κουρασμένο και θα του αρέσει η ρουτίνα του ύπνου του, είτε είναι μπάνιο είτε παραμύθι ή ακόμα και κουβεντούλα μαζί σας.

Από πρώτο χέρι...
Ακολουθούν μαρτυρίες και γνώμες μαμάδων από τις δικές τους προσπάθειες να «δρομολογήσουν» τον ύπνο των μωρών τους.
«Ποτέ δε θα ξεχάσω τις προσπάθειές μου να κάνω μπάνιο το γιο μου τις πρώτες εβδομάδες. Απεχθανόταν το νερό, τσίριζε και χτυπιόταν. Ήταν φοβερά αγχωτικό, προσπαθούσα όμως να του επιβάλλω μια ρουτίνα ύπνου από νωρίς. Ο παιδίατρος μού είπε να μην τον πιέζω αλλά να του δώσω χρόνο. Μετά από ένα μήνα όλα ήταν μια χαρά. Χαίρομαι πολύ που τον άκουσα.»

Κλέλια, μητέρα του Χάρη, 8 μηνών
«Η κόρη μου ανυπομονεί για την τελετή του ύπνου της και με ρωτάει αν έχει έρθει η ώρα για το παραμύθι της. Έχει φτάσει στην ηλικία που προσπαθεί βέβαια να επιμηκύνει την ώρα αυτή με άλλο ένα παραμύθι, άλλο ένα χάδι και φιλί. Μερικές φορές καταφέρνει να την επιμηκύνει ακόμη και είκοσι λεπτά. Δεν παραπονιέμαι όμως, γιατί συνήθως κοιμάται κατευθείαν.»

Σωτηρία, μητέρα της Άννας, 2 ετών

«Στους έξι μήνες, η κόρη μου συνδέθηκε μ’ ένα περίεργο παιχνίδι που έμοιαζε με πετσέτα. Μέρος της ρουτίνας της ήταν να το τρίβει στο πρόσωπό της. Αν το έχανε, γινόταν χαμός. Το έψαχνα για ώρες. Ευτυχώς, φαίνεται ότι τώρα το ξέχασε.»

Νικολέτα, μητέρα της Χριστίνας, 1 έτους
Επιστημονική επιμέλεια: Άννα Αλημαντήρη, παιδίατρος
http://kids.in.gr/kid-related/health/article/?aid=5440128

21.11.10

Όταν τα δάκρυα χαράς γίνονται δάκρυα απελπισίας : η επιλόχεια κατάθλιψη

Η Έλσα με επισκέφθηκε στο γραφείο μου ένα μήνα μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού. Ήταν μια τριαντάχρονη γυναίκα, παντρεμένη πριν τρία χρόνια. Στο πρόσωπό της ήταν εμφανή τα σημάδια της αϋπνίας, της κούρασης και του φόβου.
Μου είπε: “…περιμέναμε το πρώτο μας παιδί με μεγάλη ανυπομονησία. Η κύηση ήταν χωρίς απρόοπτα. Είχα λίγο άγχος…πρώτο παιδί ήταν…ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα. Ο γυναικολόγος ήταν καθησυχαστικός…Γέννησα με καισαρική.
Όλα πήγαν καλά, λίγες ώρες μετά πήρα την κόρη μου στην αγκαλιά μου και την τάισα. Κι εγώ και ο άντρας μου νοιώθαμε περήφανοι. Τα προβλήματα άρχισαν μετά από 3-4 ημέρες: δεν κοιμόμουν καλά, πονούσε το κεφάλι μου, δεν είχα καλή διάθεση και έβαζα τα κλάματα χωρίς καμιά αιτία. Το συζήτησα με το γυναικολόγο και μου είπε ότι είναι κάτι συνηθισμένο στις λεχώνες. Το απέδωσε στις ορμονικές αλλαγές και με διαβεβαίωσε ότι το πολύ σε 10 ημέρες θα ήμουν καλά. Πήγαμε σπίτι αλλά η κατάσταση αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Αισθανόμουν συνεχώς κουρασμένη, δεν είχα διάθεση να κάνω το οτιδήποτε και η φροντίδα του μωρού μου φαινόταν βουνό. Ξέσπαγα στον άντρα μου χωρίς λόγο, δεν ήθελα να δω κανέναν. Ντρεπόμουν γι’αυτό που μου συνέβαινε και ανησυχούσα μήπως δεν τα καταφέρω με το μωρό. ’’

Η ιστορία της Έλσας είναι μια μάλλον τυπική ιστορία επιλόχειας κατάθλιψης. Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μια δυνητικά σοβαρή διαταραχή που συχνά δεν διαγιγνώσκεται, κάτι που μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες τόσο για την υγεία της μητέρας, όσο και για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του βρέφους.
Είναι γνωστό ότι ο πρώτος τουλάχιστον χρόνος της ζωής του παιδιού είναι κρίσιμος για την ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Στο χρονικό αυτό διάστημα η φυσική και ψυχολογική διαθεσιμότητα της μητέρας πρέπει να είναι συνεχής.
Η συχνότητα της επιλόχειας κατάθλιψης είναι περίπου 10%.
Η αιτία της θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο σε βιολογικούς όσο και σε ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες.
Οι απότομες ορμονικές μεταβολές που συνοδεύουν τη διαδικασία του τοκετού, δυσλειτουργίες του θυρεοειδούς αδένα, μεταβολές του επιπέδου των ηλεκτρολυτών (κάλιο, νάτριο, ασβέστιο) είναι ανάμεσα στους συχνότερους βιολογικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση της επιλόχειας κατάθλιψης.
Από την άλλη πλευρά, ψυχοκοινωνικοί παράγοντες όπως το ιστορικό κατάθλιψης της μητέρας, κακές σχέσεις του γονεϊκού ζευγαριού, αβεβαιότητα της μέλλουσας μητέρας για τον καινούριο της ρόλο, οικονομικά προβλήματα, μπορούν επίσης να συμβάλλουν στην εκδήλωση της επιλόχειας κατάθλιψης.

Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της διαταραχής εμφανίζονται εντός δύο εβδομάδων από τον τοκετό και περιλαμβάνουν:
-έντονη καταθλιπτική διάθεση και απώλεια ενδιαφερόντων. Η γυναίκα κλαίει διαρκώς, γίνεται ευερέθιστη, χάνει το ενδιαφέρον για τη φροντίδα του εαυτού της και για τη φροντίδα του μωρού της.
-επίμονη αϋπνία και ανορεξία
-έντονο αίσθημα κόπωσης
- διαταραχές συγκέντρωσης
- έντονο άγχος και ανησυχία για την υγεία του μωρού. Συχνά η μητέρα αισθάνεται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα με τη φροντίδα του νεογέννητου με αποτέλεσμα να κατακλύζεται από ενοχές και απελπισία.

Τα συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης δεν θα πρέπει να συγχέονται με την ήπια λοχειακή ψυχική διαταραχή (baby blues), μια κατάσταση που παρατηρείται περίπου στις μισές λεχώνες τις πρώτες ημέρες μετά τον τοκετό, χαρακτηρίζεται από συναισθηματική δυσφορία, άγχος, αϋπνία, κλάματα και δυσκολία στη συγκέντρωση, είναι αυτοπεριοριζόμενη και δεν χρειάζεται κάποια θεραπευτική αντιμετώπιση.

Σε σπάνιες περιπτώσεις (0,1-0,2%) η λεχώνα παρουσιάζει εικόνα επιλόχειας ψύχωσης. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σοβαρή διαταραχή, η οποία θέτει σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή της ασθενούς και του μωρού της. Η ασθενής βρίσκεται σε μια κατάσταση έντονης σύγχυσης, παρουσιάζει παραληρητικές ιδέες (ότι το μωρό της πέθανε ή πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια), ψευδαισθήσεις, έντονα συναισθήματα ενοχής, υπερκινητικότητα ή και απάθεια και ψυχοκινητική επιβράδυνση.

Σε κάθε περίπτωση που η λεχώνα παρουσιάσει άγχος και διαταραχές της διάθεσης που παρατείνονται πέραν του δεκαημέρου από τον τοκετό ή έχουν πολύ μεγάλη ένταση, απαιτείται η παρέμβαση ειδικού ο οποίος θα διευκρινίσει τη φύση των συμπτωμάτων, θα αποκλείσει οργανικές διαταραχές πού μπορούν να προκαλέσουν τέτοια συμπτώματα και θα προτείνει κατάλληλη θεραπευτική αγωγή .
Η θεραπεία της επιλόχειας κατάθλιψης περιλαμβάνει :

-την κινητοποίηση του οικογενειακού περιβάλλοντος με σκοπό την πλαισίωση της ασθενούς, την απαλλαγή της από φροντίδες που η ίδια δεν μπορεί δεν μπορεί να προσφέρει και την ψυχολογική της ενθάρρυνση. Η απομάκρυνση του νεογέννητου από την ασθενή μητέρα δεν είναι απαραίτητη (εκτός των περιπτώσεων της επιλόχειας ψύχωσης), ωστόσο το κύριο βάρος της φροντίδας του θα πρέπει να το αναλάβει κάποιο άλλο άτομο.
- τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, αν αυτό κριθεί απαραίτητο
-την ψυχολογική ενίσχυση και σε δεύτερο χρόνο την ψυχοθεραπεία της ασθενούς
Η ανακούφιση της ασθενούς από τις ενοχές της, η διευθέτηση συγκρούσεων μέσα στο ζευγάρι και η ανάδειξη και επίλυση εσωτερικών συγκρούσεων που σχετίζονται με τη μητρότητα, αποτελούν σημεία στα οποία εστιάζεται η ψυχολογική θεραπεία της ασθενούς.

Τέλος, ουσιαστική είναι η συμβολή της πρόληψης στην αποτροπή της εκδήλωσης σοβαρών ψυχικών διαταραχών μετά τον τοκετό. Γυναίκες με ιστορικό επιλόχειας κατάθλιψης ή ψύχωσης και γυναίκες με ιστορικό σοβαρών ψυχιατρικών διαταραχών, θα πρέπει να βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και για το χρονικό διάστημα που ακολουθεί τον τοκετό.
Ανδρέας Γκορίνης, Ψυχίατρος

Το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο γεμίζει «Χριστουγεννιάτικη Αστρόσκονη»

Με δύο εντυπωσιακές παραστάσεις για όλη την οικογένεια, το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο υποδέχεται την περίοδο των Χριστουγέννων 2010 και της Πρωτοχρονιάς 2011.
Πρόκειται για τις δυο εορταστικές όσο και ευαίσθητες ψηφιακές παραστάσεις: «Το Άστρο των Χριστουγέννων» και «Το Tραίνο της Φαντασίας» που θα γεμίσουν και φέτος την ατμόσφαιρα -αλλά και τις καρδιές μικρών και μεγάλων- με το πνεύμα των Χριστουγέννων!

«Το Άστρο των Χριστουγέννων» αποτελεί μία επίκαιρη παράσταση του Ιδρύματος Ευγενίδου. Θεματικά πρόκειται για το γνώριμο και αγαπημένο Χριστουγεννιάτικο θέμα, το οποίο όμως στο θόλο του Ευγενιδείου Πλανηταρίου αποκτά μια επιστημονική και εκπαιδευτική διάσταση. Η παράσταση αναλαμβάνει να διερευνήσει, με την συμμετοχή του θεατή, μερικά από τα πιο δημοφιλή ερωτήματα και να δώσει μια εικόνα σε μια αναζήτηση κάθε παιδικής ψυχής για το ξεχωριστό εκείνο κοσμικό φαινόμενο που οδήγησε τους τρεις Μάγους στο νεογέννητο Χριστό.
Τι ήταν τελικά εκείνο το «Άστρο»; Ήταν άραγε μετέωρο ή κομήτης; Νόβα ή σουπερνόβα; Μετεωρίτης ή βολίδα;
Ισχύει άραγε η διατύπωση του Κέπλερ, πως επρόκειτο για συζυγία πλανητών; Γιατί καμιά επιστημονική θεωρία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί έως σήμερα;
Κάνοντας ένα ταξίδι πίσω στους αιώνες που πέρασαν, από τη γέννηση του Θείου Βρέφους στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, η παράσταση «Το Άστρο των Χριστουγέννων» ξεδιπλώνει ιστορικά, όσο και επιστημονικά δεδομένα μέσα από ένα ιδιαίτερο μουσικό και οπτικό θέαμα και γεμίζει το χώρο με έναν «αέρα» παιδικής αθωότητας αναδύοντας ένα πλήθος συναισθημάτων , που σίγουρα θα συγκινήσουν κάθε παιδικό βλέμμα και παράλληλα θα ξυπνήσουν όμορφες παιδικές αναμνήσεις των μεγάλων.

Διαβάστε περισσότερα στη διεύθυνση:
http://entertainment.in.gr/html/ent/452/ent.95452.asp

20.11.10

Πώς το παιδί σας δεν θα γίνει παχύσαρκο


«Μην τρως άλλο», «σταμάτα τα γλυκά», «πάχυνες πολύ», «χρειάζεσαι δίαιτα»... Aν έχετε αρχίσει να λέτε αυτές τις κουβέντες καθημερινά στο παιδί σας, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να ασχοληθείτε επί της ουσίας με το πρόβλημα των επιπλέον κιλών του.

Έχετε ένα παιδί δραστήριο, που πηγαίνει σχολείο, μαθαίνει ξένες γλώσσες, βλέπει τηλεόραση και αγαπάει να σερφάρει στον υπολογιστή. Για παιχνίδι και αθλητισμό δεν του μένει πολύς χρόνος και, το χειρότερο, τρέφεται ανθυγιεινά. Προτιμά, π.χ., δυο κομμάτια τούρτα παρά το φαγητό του ή δεν τρώει τις φακές, γιατί θέλει πίτσα! Το αποτέλεσμα; Έχει ήδη περιττά κιλά. Και βέβαια η παιδική παχυσαρκία, δυστυχώς, στη χώρα μας αφορά πάρα πολλά παιδιά, αφού -όπως αποκαλύπτουν οι τελευταίες επιδημιολογικές μελέτες, οι οποίες παρουσιάστηκαν στην Ετήσια Συνάντηση του European Childhood Obesity Group (ECOG) αλλά και στο Πανελλήνιο Παιδιατρικό Συνέδριο- ένα στα τρία αγόρια και ένα στα τέσσερα κορίτσια προσχολικής και σχολικής ηλικίας έχουν βάρος πάνω από το φυσιολογικό, ενώ το ένα στα τέσσερα παιδιά ηλικίας 3-17 ετών είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο. Ας δούμε όμως -σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, καθηγητή Ανδρέα Κωνσταντόπουλο, και τον πρόεδρο της Ελληνικής Ιατρικής Εταιρείας Παχυσαρκίας, κ. Ιωάννη Ιωαννίδη- τα «ναι» και τα «όχι» που θα σας βοηθήσουν να προλάβετε ή και να αντιμετωπίσετε την παιδική παχυσαρκία.

Πετάξτε την ΤV και κόψτε το γρήγορο φαγητό
«Όταν κατά μέσο όρο κάθε παιδί στην Ελλάδα περνάει τρεις ώρες την ημέρα μπροστά στην τηλεόραση και καταναλώνει τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε λίπος και θερμίδες, είναι λογικό να είμαστε πρωταθλητές υπέρβαρων παιδιών στην Ευρώπη», υποστηρίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας κ. Ανδρέας Κωνσταντόπουλος και συμβουλεύει τους γονείς να λένε «όχι» όταν τα παιδιά ζητούν πάνω από μια φορά την εβδομάδα να τρώνε φαγητό τύπου fast food αλλά και σνακ από το σούπερ μάρκετ ή το περίπτερο.

Κι αυτό γιατί: «Το γρήγορο έτοιμο φαγητό, στο οποίο σήμερα καταφεύγουν πλέον πολύ συχνά οι περισσότερες οικογένειες λόγω έλλειψης χρόνου, έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να ξεφεύγουν από το μοντέλο της λεγόμενης "μεσογειακής διατροφής", που θεωρείται πρότυπο σωστής διατροφής για μικρούς και μεγάλους. Όσο για την τηλεόραση, το ιδανικό, κυρίως για τα μικρά παιδιά, θα ήταν να μη βλέπουν καθόλου. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, ο χρόνος παρακολούθησης πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο και σε καμία περίπτωση να μην υπάρχει τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο».

Στρώστε τραπέζι για την οικογένεια
Προσπαθήστε να τρώτε οικογενειακά τουλάχιστον ένα γεύμα της ημέρας. Τα παιδιά που τρώνε με την οικογένειά τους τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας έχουν 15% λιγότερες πιθανότητες να γίνουν υπέρβαρα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα ερευνών.

Κι αυτό γιατί: «Τα συχνά οικογενειακά γεύματα μπορούν να βοηθήσουν να μειωθεί ο κίνδυνος της παχυσαρκίας αλλά και των τροφικών διαταραχών, καθώς οι γονείς έχουν την ευκαιρία να ελέγχουν τι και πόσο τρώνε τα παιδιά τους. Επιπλέον, τα παιδιά που τρώνε οικογενειακά σχεδόν όλες τις ημέρες της εβδομάδας έχουν 45% περισσότερες πιθανότητες να προσεγγίσουν τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για κατανάλωση 400 γραμμ. φρούτων και λαχανικών ημερησίως», επισημαίνει ο δρ Ι. Ιωαννίδης.

Τι άλλο μπορώ να κάνω;

Μειώστε όσα τρόφιμα καταναλώνει επιπλέον από το φαγητό του (π.χ. αναψυκτικά, γλυκά κ.λπ.).
Φροντίστε να τρώει πάντα καλό πρωινό. Τα παιδιά που δεν παίρνουν πρωινό έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν παχυσαρκία, αφού τρώνε πιο μεγάλες ποσότητες στο μεσημεριανό γεύμα ή «τσιμπολογούν» snacks συνήθως ανθυγιεινά.
Σβήστε τη δίψα του με νερό, που δεν έχει καθόλου θερμίδες.
Επενδύστε στο σπιτικό κολατσιό για το σχολείο (π.χ. ένα τοστ και ένα φρούτο).
Περιορίστε τις καθιστικές δραστηριότητες (παρακολούθηση τηλεόρασης και ενασχόληση με τον υπολογιστή) σε 2 ώρες την ημέρα, όπως συστήνει η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία.
Βάλτε την κίνηση στη ζωή του. Αν δεν ασχολείται με κάποιο σπορ, ενθαρρύνετέ το να πηγαίνει στο σχολείο και το φροντιστήριο με τα πόδια κ.λπ.
Κι αν έχει ήδη πρόβλημα βάρους;
Oρισμένες αλλαγές στη διατροφή του, π.χ. να πίνει νερό αντί για αναψυκτικά ή να περιορίσει την κατανάλωση γλυκών και λιπαρών σνακ, σίγουρα μειώνουν την πρόσληψη άχρηστων θερμίδων. Για τέτοιου είδους αλλαγές, φυσικά, δεν χρειάζεται να ρωτηθεί ο γιατρός. Αν, όμως, χρειαστεί μια σωστή ρύθμιση του βάρους του, οι γονείς πρέπει να απευθυνθούν σε ειδικό, ο οποίος ?πάντα με βάση την ηλικία, το ύψος και το βάρος? θα τροποποιήσει τη διατροφική του συμπεριφορά.

Ποιος είναι ο στόχος;
Ο βασικός στόχος των αλλαγών στη διατροφική συμπεριφορά είναι το παχύσαρκο παιδί να μάθει πώς πρέπει να τρώει, ποιες τροφές κάνουν καλό ή όχι, τι πρέπει να επιλέγει, πώς να το καταναλώνει και τελικά, κάποια στιγμή, να αποφασίζει μόνο του για τη διατροφή του, συνειδητά και όχι παρορμητικά. Σε ό,τι αφορά το σωματικό βάρος, οι στόχοι τίθενται αποκλειστικά και μόνο από το γιατρό που παρακολουθεί το παιδί, ανάλογα με το εάν αυτό είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο, την ηλικία του και την ύπαρξη ή όχι επιπλοκών, δηλαδή επιπρόσθετων νοσηρών εκδηλώσεων που επιδεινώνουν την κατάστασή του.

Σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζουμε στο παχύσαρκο παιδί κάποια αυτοσχέδια δίαιτα αδυνατίσματος και ιδιαίτερα μια δίαιτα που απευθύνεται σε ενηλίκους.

Να κάνει δίαιτα ή όχι;
Το παχύσαρκο παιδί υποβάλλεται σε συγκεκριμένη δίαιτα μόνο έπειτα από σύσταση του γιατρού και μόνο για ειδικούς λόγους. Στις περιπτώσεις που υπάρχει ένδειξη, η δίαιτα πρέπει να είναι θρεπτικά άρτια και να σχεδιάζεται από εξειδικευμένο διαιτολόγο, ώστε να εξασφαλίζονται τα απαραίτητα για την ανάπτυξη θρεπτικά συστατικά. Επειδή, όμως, η κάλυψη των θρεπτικών αναγκών είναι καθοριστικής σημασίας για τη φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού, η πλειοψηφία των ειδικών προτείνει, αντί για «δίαιτα», το σωστότερο σχεδιασμό των γευμάτων και τις ποιοτικότερες επιλογές τροφών βάσει των κανόνων της υγιεινής διατροφής και, αντί για ελάττωση των ποσοτήτων του φαγητού, την αύξηση των σωματικών δραστηριοτήτων.

Είναι φυσιολογικά τα... κιλά του;
Η έγκαιρη αναγνώριση του αυξημένου σωματικού βάρους αποτελεί το πρώτο βήμα για την πρόληψη της παχυσαρκίας. Η αξιολόγηση του βάρους του παιδιού γίνεται συγκριτικά, με σημείο αναφοράς ειδικές καμπύλες με εκατοστιαίες θέσεις, όπου καταγράφεται η σχέση βάρους, ύψους, διαμέτρου κεφαλής και δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) ως προς την ηλικία. Οι συγκεκριμένες καμπύλες ανάπτυξης υπάρχουν στο ατομικό βιβλιάριο υγείας του παιδιού και συμπληρώνονται από τον παιδίατρο, ώστε να ελέγχεται δια- χρονικά η εξέλιξη της ανάπτυξής του. Ένα παιδί χαρακτηρίζεται ως:

ΠΑΧΥΣΑΡΚΟ, εάν το βάρος του ή ο ΔΜΣ σε σχέση με την ηλικία του ξεπερνάει την 95η εκατοστιαία θέση.
ΥΠΕΡΒΑΡΟ, εάν υπερβαίνει την 85η εκατοστιαία θέση.
Παρότι, οι καμπύλες ανάπτυξης αποτελούν πολύτιμα εργαλεία αξιολόγησης, η απαίτηση για ένα πιο εύχρηστο σύστημα και η ανάγκη για έναν ενιαίο τρόπο καθορισμού της παχυσαρκίας από την παιδική στην εφηβική και μετέπειτα στην ενήλικη ζωή οδήγησαν στη χρήση του ΔΜΣ ? μέθοδο, δηλαδή, ίδια με αυτήν που χρησιμοποιείται για τους ενηλίκους, αλλά με διαφορετικές τιμές αναφοράς.

Πώς θα υπολογίσετε το Δείκτη Μάζας Σώματος του παιδιού σας

Μετράτε το βάρος του σε κιλά και το ύψος του σε μέτρα. Κατόπιν διαιρείτε το βάρος (αριθμητής) με το τετράγωνο του ύψους του (ύψος x ύψος). Δηλαδή:

ΔΜΣ = βάρος / ύψος x ύψος

Αξιολόγηση: Με βάση την ηλικία και το φύλο, εάν η τιμή του ΔΜΣ είναι μεγαλύτερη των αναγραφόμενων στον πίνακα, το παιδί θεωρείται είτε υπέρβαρο είτε παχύσαρκο.

1ο παράδειγμα: Κορίτσι ηλικίας 10 ετών με βάρος 40 κιλά και ύψος 1,45 μ. Ο ΔΜΣ είναι 19,02. Το παιδί αυτό έχει φυσιολογικό σωματικό βάρος.

2ο παράδειγμα: Κορίτσι ηλικίας 10 ετών με βάρος 45 κιλά και ύψος 1,45 μ. Ο ΔΜΣ είναι 21,40. Το παιδί αυτό είναι υπέρβαρο.

3ο παράδειγμα: Κορίτσι ηλικίας 10 ετών με βάρος 52 κιλά και ύψος 1,45 μ. Ο ΔΜΣ είναι 24,73. Το παιδί αυτό είναι παχύσαρκο.

ΤΕΣΤ ΣΕ 1 ΛΕΠΤΟ!

Τρέφεται υγιεινά το παιδί σας;

Απλώς απαντήστε στις ερωτήσεις του τεστ των ειδικών από την Ευρωπαϊκή Εταιρεία για τη Μελέτη της Παχυσαρκίας και πράξτε ανάλογα.

Συνηθίζει να τελειώνει τα γεύματά του με κάτι γλυκό (π.χ πάστα, παγωτό);

Α. Ποτέ (0)

Β. Κάθε μέρα (5)

Γ. Πού και πού (1)

Δ. Σε κάθε γεύμα (7)

Πόσο συχνά τρώει φαγητό απέξω;

Α. Ποτέ (0)

Β. Μια φορά την εβδομάδα (2)

Γ. Πού και πού (1)

Δ. Πάνω από 1 φορά την εβδομάδα (4)

Πόσο συχνά τρώει τηγανητά φαγητά;

Α. Ποτέ (0)

Β. Συχνά (5)

Γ. Μερικές φορές (1)

Δ. Πολύ συχνά (7)

Πίνει αναψυκτικά;

Α. Ποτέ (0)

Β. Μερικές φορές (1)

Γ. Συχνά (3)

Δ. Κάθε μέρα (5)

Κάθε πότε επισκέπτεστε μαζί αλυσίδες εστιατορίων φαστ-φουντ;

Α. Ποτέ (0)

Β. Αρκετά συχνά (5)

Γ. Πού και πού (2)

Δ. Συνέχεια (7)

Πόσο συχνά επιλέγει τηγανητές πατάτες με το φαγητό του;

Α. Ποτέ (0)

Β. Συχνά (3)

Γ. Πού και πού (1)

Δ. Πολύ συχνά (5)

Πόσες φορές την εβδομάδα τρώει τυποποιημένο φαγητό;

Α. Σπάνια (0)

Β. Δύο φορές (3)

Γ. Μια φορά (2)

Δ. Περισσότερες από δύο φορές (4)

Αποτελέσματα

Αν συγκεντρώσατε:

Εως 9 πόντους: Η διατροφή του παιδιού σας δεν είναι απόλυτα υγιεινή, όμως γενικά είναι ικανοποιητική.

Εως 25 πόντους: Φροντίστε να περιορίσει τις κακές διατροφικές επιλογές του.

Πάνω από 35 πόντους: Το παιδί σας πρέπει να σταματήσει αμέσως την κατανάλωση των τροφών που επιβαρύνουν την υγεία του.

ΡΙΤΑ ΒΕΛΩΝΗ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11387&subid=2&pubid=39128948

19.11.10

Καταπολεμώντας την Παιδική Φτώχεια

Των Laszlo Andor και Philippe Courard

Η περίοδος ύφεσης έχει τελειώσει, ωστόσο διανύουμε περίοδο όπου η οικονομική κρίση ενδέχεται να δημιουργήσει περαιτέρω κοινωνικές κρίσεις. Όπως και οι οικονομικές κρίσεις, οι κοινωνικές κρίσεις δεν περιορίζονται πλέον σε τοπικό επίπεδο. Ως εκ τούτου, προκύπτει η ανάγκη για διάλογο και χάραξη στρατηγικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο με στόχο την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης απειλής.

Ο Lazlo Andor
Αφήνοντας πίσω τους τα χρόνια της δημοσιονομικής επέκτασης, οι κυβερνήσεις προσπαθούν τώρα να ενοποιήσουν την κατάστασή τους. Οι περικοπές σε προβλεπόμενες ή παρούσες δαπάνες απειλούν τα σχολεία, τις υγειονομικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες προστασίας παιδιών και την περιφερειακή ανάπτυξη. Κατά συνέπεια, ενώ ήδη σημειώνεται άνοδος του ΑΕΠ και η ανεργία σύντομα θα αρχίσει να μειώνεται, επικρατεί όλο και περισσότερη ανησυχία για τις συνθήκες διαβίωσης όσων λαμβάνουν υποστήριξη, ή εξαρτώνται από κοινωνικές υπηρεσίες ή από την πρόνοια γενικότερα.

Όταν η ανεργία βρίσκεται στα ύψη και οι δημόσιες δαπάνες σε επιδόματα και κοινωνικές υπηρεσίες μειώνονται, οι πολυμελείς οικογένειες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας. Οι δυνατότητες αξιοπρεπούς διαβίωσης παύουν να υφίστανται, ειδικά σε ζώνες βιομηχανικής κατάρρευσης και υπανάπτυξης, καθώς και σε περιοχές όπου διαμένουν σε μεγάλο ποσοστό μετανάστες ή εθνικές μειονότητες. Τα παιδιά μεγαλώνουν με μεγάλες στερήσεις και διαφαίνεται ο κίνδυνος δημιουργίας μίας χαμένης γενιάς.

Επομένως, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να τεθεί η παιδική φτώχεια στην κορυφή των προτεραιοτήτων της Βελγικής Προεδρίας της ΕΕ. Στις 2-3 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στο Marche-en-Famenne του Βελγίου διάσκεψη με τη συμμετοχή ειδικών, ιθυνόντων και κοινωνικών λειτουργών που ασχολούνται με την παιδική φροντίδα και ευημερία. Στόχος της διάσκεψης ήταν να ενισχυθούν οι δεσμεύσεις για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας και για την προώθηση της ευημερίας των παιδιών.

Η διάσκεψη αποτέλεσε ορόσημο στη μάχη ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οργανώθηκε από τη Βελγική Προεδρία και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υιοθέτηση πρότασης για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας και την προώθηση της ευημερίας των παιδιών μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2011, θα συνεισφέρει στον κοινό στόχο για την εξάλειψη της φτώχειας.

Στην Ευρώπη ζουν πάνω από 100 εκατομμύρια άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών. Περίπου 20% αυτών κινδυνεύει από τη φτώχεια. Τα ποσοστά κυμαίνονται από 12% και χαμηλότερα σε Δανία, Φινλανδία, Σουηδία, Κύπρο, Σλοβενία, Γερμανία, έως 22-23% σε Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα, Ιταλία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία και Ισπανία. Υπάρχουν επίσης μεγάλες διαφορές μέσα στις ίδιες τις χώρες: για παράδειγμα στην Εσθονία, τα παιδιά που ζουν σε αγροτικές περιοχές πλήττονται από τη φτώχεια σε διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά σε αστικά κέντρα.

Ο Philippe Courard
Ο όρος «κοινωνικός αποκλεισμός» αναφέρεται σε σοβαρές περιπτώσεις. Η έμφαση στην ανάγκη αλληλεγγύης, δεν αφορά σε αρωγή ή φιλανθρωπία. Η εξάλειψη της παιδικής φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού πρέπει να θεωρηθεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, εφόσον επιδιώκουμε τη βελτίωση της κατάστασης.

Η παγίδα της φτώχειας αποτελεί πραγματικότητα και ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε μελλοντικές γενιές φτωχών ενηλίκων που δυσπραγούν είναι να προσφέρουμε άμεσα στα παιδιά τους καλύτερη ζωή. Ένα παιδί που ζει σε ένα πυκνοκατοικημένο σπίτι, σε μολυσμένο περιβάλλον, ενδέχεται να τρέφεται λιγότερο υγιεινά και να έχει χαμηλότερες επιδόσεις στο σχολείο. Η επαρκής στέγαση και το οικογενειακό εισόδημα, η ποιοτική υγειονομική περίθαλψη και η οικογενειακή υποστήριξη αποτελούν απαραίτητα στοιχεία ώστε να νιώθουν τα παιδιά ασφάλεια και να διασφαλίζεται καλύτερο μέλλον για αυτά.

Η Ευρώπη λαμβάνει δράση σε πολιτικό, νομοθετικό και οικονομικό επίπεδο. Η στρατηγική «Ευρώπη 2020» έθεσε ως στόχο να βγάλει τουλάχιστον 20 εκατομμύρια Ευρωπαίους από τη φτώχεια μέσα στην επόμενη δεκαετία. Αυτός ο στόχος βασίζεται στην ειλικρινή δέσμευση όλων των κρατών μελών της ΕΕ για μια πιο δίκαιη και ενοποιημένη ΕΕ. Η μάχη ενάντια στην παιδική φτώχεια βρίσκεται στο κέντρο αυτής της προσπάθειας. Η ανάπτυξη πρέπει να αποκατασταθεί αλλά η οικονομική ανάπτυξη δε θα εξαλείψει από μόνη της την παιδική φτώχεια. Πρέπει να παρέχουμε συστηματικά τις κατάλληλες υπηρεσίες και τα συστήματα προστασίας.

Η εξάλειψη της φτώχειας στην Ευρώπη δεν αποτελεί άπιαστο όνειρο. Έχουμε στη διάθεσή μας αποτελεσματικά όργανα τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο παρέχει χρηματοδοτήσεις ύψους 2 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως σε εθνικά προγράμματα που έχουν σκοπό να στηρίξουν την κοινωνική ενσωμάτωση. Συνολικά, το Ταμείο επενδύει 10 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως στην υποστήριξη ατόμων που προσπαθούν να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους, να βρουν εργασία και να στήσουν τη δική τους επιχείρηση. Με αυτό τον τρόπο τα άτομα προστατεύονται από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό και ως εκ τούτου μειώνεται και η παιδική φτώχεια.

Στα πλαίσια της προσπάθειας της ΕΕ για την κοινωνική ενσωμάτωση, κάθε κράτος μέλος πρέπει να αναπτύξει στρατηγικές και πολιτικές που να εστιάζουν στην πρώιμη παιδική ηλικία, βελτιώνοντας για παράδειγμα την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, στη στέγαση, στην εκπαίδευση και στις κοινωνικές υπηρεσίες. Οι παροχές των κυβερνήσεων που θα δίνονται απευθείας στα παιδιά θα είναι ταμεία καταπιστευμάτων για παιδιά, δωρεάν βιβλία και εκπαιδευτικό υλικό, δωρεάν σχολικά γεύματα, και πρόσβαση σε αθλήματα και πολιτισμικές εκδηλώσεις. Όλες αυτές οι παροχές πρέπει να συμπληρώσουν τις παγκόσμιες παροχές για τα παιδιά. Όλες αυτές οι επενδύσεις θα αποφέρουν καρπούς στο μέλλον. Οι χώρες που επενδύουν περισσότερο σε κοινωνικές παροχές τείνουν να έχουν χαμηλότερα ποσοστά παιδικής φτώχειας και υψηλότερα ποσοστά κοινωνικής συνοχής.

Παρόλο που η οικονομική κρίση αναστρέφει συγκεκριμένα οφέλη που αποκομίστηκαν με κόπο, κάποιες πρωτοβουλίες με λιγότερο συγκεκριμένο στόχο ενδεχομένως να βελτιώσουν σημαντικά τις ζωές των παιδιών, παρέχοντας προσιτές και ποιοτικές υπηρεσίες παιδικής μέριμνας, καθώς και ευέλικτο ωράριο εργασίας και γονική άδεια μετ΄ αποδοχών στους γονείς. Η παροχή παιδικής φροντίδας από πολύ μικρή ηλικία είναι σημαντικός παράγοντας για τη μείωση των ανισοτήτων. Τα τρίχρονα παιδιά γονιών ανώτερου μορφωτικού επιπέδου συχνά γνωρίζουν διπλάσιο λεξιλόγιο σε σχέση με παιδιά φτωχότερων και κατώτερου μορφωτικού επιπέδου οικογενειών. Το παραπάνω στοιχείο δείχνει πόσο σημαντικό είναι να καταβάλλονται προσπάθειες που στοχεύουν σε νεαρές ηλικίες.

Η πρόσβαση σε σχολεία όπου η συναισθηματική, κοινωνική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού είναι ίσης σημασίας με τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις, κρίνεται απαραίτητη για τις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Ανάμεσα στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες συγκαταλέγονται τα παιδιά με αναπηρίες, τα παιδιά των αιτούντων άσυλο, τα θύματα κακοποίησης, τα παιδιά που ζουν σε ιδιαίτερα φτωχές και απομονωμένες περιοχές, καθώς και παιδιά από οικογένειες μεταναστών και εθνικών μειονοτήτων, όπως οι 12 εκατομμύρια Ρομά, η μεγαλύτερη πληθυσμιακά μειονότητα στην ΕΕ.

Για να δώσουμε ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα, ας πάμε στο Σλίβεν, την πόλη της Βουλγαρίας. Αυτή η ρημαγμένη πρώην βιομηχανική πόλη είναι γνωστή ως η πρωτεύουσα των Ρομά της χώρας επειδή το ένα τέταρτο του πληθυσμού της ανήκει στη συγκεκριμένη εθνική μειονότητα. Εδώ τα τοπικά σχολεία επενδύουν χρόνο και χρήμα διδάσκοντας τους Ρομά μαθητές για το παρελθόν τους και τις παραδόσεις τους, δίνοντάς τους έτσι αυτοπεποίθηση και αίσθηση ταυτότητας ώστε να μπορέσουν να βγουν από τη φτώχεια.

Τίθεται συχνά το ερώτημα της πρόσβασης σε συστήματα κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό, όμως, το οποίο πραγματικά κοστίζει στην κοινωνία είναι η φτώχεια και ιδιαίτερα η παιδική φτώχεια. Οι μακροπρόθεσμες επενδύσεις με σκοπό την ευημερία και τη μόρφωση των παιδιών θα οδηγήσουν σε μείωση των κοινωνικών δαπανών στο μέλλον, καθώς και σε τόνωση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας. Η εν λόγω προσέγγιση επιφέρει ανθρωπιστικά, πολιτικά και οικονομικά οφέλη.

* Ο Laszlo Andor είναι Ευρωπαίος Επίτροπος Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Κοινωνικής Ενσωμάτωσης, και ο Philippe Courard, Βέλγος Υπουργός Κοινωνικής Ενσωμάτωσης και Καταπολέμησης της Φτώχειας.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_19/11/2010_365337

18.11.10

Επιστημονική ημερίδα

Πρόληψη και αντιμετώπιση του εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο

Σάββατο 27/11/10
Ώρα 09:00-18:00

Ξενοδοχείο Τιτάνια, Πανεπιστημίου 52, Αθήνα,
Είσοδος ελεύθερη (πληροφορίες ΕΨΥΠΕ, 2106522396)

15.11.10

Το διάβασμα μεγαλώνει τα παιδιά!

Πηγή: http://www.bookbook.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=672&Itemid=1

Εκτός από το φαγητό, τον ύπνο και το παιχνίδι, τα βιβλία μεγαλώνουν τα παιδιά.
Ιστορίες που δεν είναι παιδιάστικες, δεν προσφέρουν έτοιμα σχήματα σκέψης αλλά αντίθετα δίνουν τα κλειδιά για ν’ ανοίξουν οι πόρτες της φαντασίας των παιδιών, γίνονται μια μοναδική εμπειρία που συνεισφέρει σημαντικά στην ανάπτυξη και ωρίμανση της σκέψης και των συναισθημάτων τους.
Στο σχολείο και στο σπίτι πολύ συχνά κυριαρχούν απόψεις που μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά μακριά από τα βιβλία, που σημαίνει μακριά από έναν κόσμο εσωτερικών εξερευνήσεων: «Τώρα ξέρεις να διαβάζεις μόνος σου!», στην αρχή του Δημοτικού ή «Διάβασε και κανένα βιβλίο» στο Γυμνάσιο ή «Μη διαβάζεις, έχεις να μελετήσεις τα μαθήματά σου». Αυτές οι μικρές προτάσεις που τις λέμε χωρίς να τις σκεφτούμε οδηγούν στην επόμενη που πολλοί γονείς αλλά και εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν: «Τα παιδιά δεν διαβάζουν».
Χωρίς να υποστηρίζουμε πως καλύπτουμε σε όλη την έκτασή του το θέμα, δίνουμε μια αφετηρία για σκέψη.

Το βιβλίο στο Νηπιαγωγείο: Το βιβλίο πριν την ανάγνωση.
Στο νηπιαγωγείο µαζί µε τις δραστηριότητες που στόχο έχουν την ολοκληρωµένη κατανόηση και αφοµοίωση του µηχανισµού της προφορικής οµιλίας, αρχίζει ταυτόχρονα και η εισαγωγή στη γραπτή γλώσσα µέσα από τις αναγνώσεις βιβλίων.
Το βιβλίο είναι ένα πλούσιο αντικείµενο: κουβαλάει ιστορίες, παραµένει αµετάβλητο, µε τους τυπογραφικούς χαρακτήρες του που τρέχουν στις σελίδες του, και µε τα χαρακτηριστικά του (το εξώφυλλο, την εικονογράφηση) που σου επιτρέπουν να το βρίσκεις και να το ξαναβρίσκεις. Τι ανακούφιση µέσα σ’ έναν κόσµο σε συνεχή αλλαγή που τρέχει πολύ γρήγορα. Στο νηπιαγωγείο το παιδί κάνει την πρώτη γνωριµία του µε την κοινότητα των αναγνωστών µέσα από τα βιβλία.
Τα βιβλία σαν αντικείµενα απαιτούν την κατάκτηση κάποιων δεξιοτήτων όπως το γύρισµα των σελίδων ή την ικανότητα να συνδυάζεις τις εικόνες τους µε το κείµενο που ακούς. Οι ιστορίες τους προσφέρουν τη δυνατότητα στα μικρά παιδιά να επικοινωνήσουν με τις λέξεις, να μπουν στη θέση των ηρωών και να προσέξουν κάθε μικρή λεπτομέρεια στην εικονογράφησή τους. Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά αναπτύσσουν τις προτιμήσεις τους και ξεχωρίζουν αγαπημένους ήρωες και εικονογραφήσεις. Οι αναγνώσεις ιστοριών δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να εµπλουτίζουν το λεξιλόγιο που διαθέτουν κι έτσι να εκφράζουν ακριβέστερα τα συναισθήµατα, τις διαθέσεις, τις ανάγκες, τις επιθυµίες τους, τις ανακαλύψεις τους και τις εµπειρίες τους. Οι ιστορίες δημιουργούν τέλος ένα εξαιρετικό συναισθηματικό και πνευματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ένα παιδί μπορεί να εντάξει τις δικές του εμπειρίες –τη μετάβαση από το χώρο του σπιτιού στο χώρο του σχολείου, τους καινούριους φίλους, τις καινούριες καθημερινές συνήθειες- μ’ έναν πιο ομαλό τρόπο.
Τα εικονογραφημένα βιβλία που απευθύνονται στα παιδιά προσχολικής ηλικίας πρακτικά απευθύνονται σ’ ένα πολύ ευρύτερο ηλικιακά ακροατήριο: πρώτα στα ίδια τα μικρά παιδιά, μετά στους γονείς τους ή σε κάποιον άλλον ενήλικο που τους τα διαβάζει και τέλος στα παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, που το επίπεδο της αναγνωστικής τους ικανότητας τα στέλνει πάλι πίσω στα παλιά τους εικονογραφημένα βιβλία που με το σύντομο κείμενό τους και την εικονογράφησή τους προσφέρονται για τις πρώτες απόπειρες ανάγνωσης.
Έτσι, τα παιδιά του νηπιαγωγείου μπορούν να κάνουν μαζί με τους ενήλικες που τους τα διαβάζουν τα πρώτα τους βήματα σε αναγνώσεις μεγαλύτερων βιβλίων που χωρίζονται σε κεφάλαια και δεν εξαντλούνται με την πρώτη, ενώ τα παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού πρέπει να τα αφήνουμε, αν θέλουν, να επιστρέφουν στα εικονογραφημένα βιβλία για να αποκρυπτογραφήσουν μόνα τους το κείμενό τους.

Το βιβλίο στο Δηµοτικό: η κατάκτηση της αυτονοµίας.
Ο πρωταρχικός στόχος της βασικής εκπαίδευσης είναι η εκµάθηση της ανάγνωσης σε όλους τους µαθητές. Από την πρώτη µέρα το σχολείο πρέπει να οργανώνει τη συνάντηση των παιδιών µε τα βιβλία. Στόχος είναι να ενσωµατωθεί η ανάγνωση µέσα σ’ όλους τους τοµείς της γνώσης, αλλά και να γίνει µια εµπειρία κατάκτησης, ατοµικής απόλαυσης.
Το βιβλίο στο δηµοτικό σχολείο προσφέρεται σαν ένας φίλος που µας βοηθάει να συλλάβουµε και να κατανοήσουµε τον κόσµο, να καταλάβουµε τον εαυτό µας κι έτσι να µεγαλώσουµε. Από τη χαρά να βρίσκουν ένα βιβλίο που τα ενθουσιάζει το εξώφυλλό του ή το σχήµα του και να το δίνουν σ’ ένα µεγάλο να τους το διαβάσει, τα παιδιά περνούν σιγά σιγά στην ανακάλυψη της µοναχικής, σιωπηλής ανάγνωσης.
Οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει να µοιράζονται µαζί τους τον ενθουσιασµό τους γι’ αυτό το µεγάλο βήµα που κάνουν σ’ ένα µαγευτικό, ανεξερεύνητο για το καθένα τους κόσµο.
Είναι η στιγμή που οι ενήλικες συχνά κάνουν το λάθος να δίνουν στην ανάγνωση ένα σοβαρό χαρακτήρα, στερώντας από τα παιδιά την απόλαυση της προσχολικής ηλικίας. Είναι το πρώτο βήμα για να μισήσουν τα παιδιά το διάβασμα μεγαλώνοντας.
Στις πρώτες τάξεις είναι σημαντικό να συνεχίζουμε να διαβάζουμε ιστορίες στα παιδιά, μεγαλύτερα βιβλία με πυκνότερα νοήματα που είναι ικανά να παρακολουθήσουν αλλά όχι ακόμα να διαβάσουν μόνα τους. Κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς για να αρχίσει να διαβάζει μόνο του κι είναι απαραίτητο να μην το φορτώνουμε με το δικό μας άγχος του «πρέπει να μάθεις να διαβάζεις μόνος σου».
Η διδασκαλία της ανάγνωσης συχνά μας κάνει να ξεχνάμε τους ευτυχισμένους αναγνώστες, τα βιβλία με τις συναρπαστικές ιστορίες και εικόνες. Τώρα που ο κόσμος των βιβλίων πραγματικά ανοίγεται μπροστά τους κι είναι έτοιμα να τον εξερευνήσουν μόνα τους, οι ενήλικες και το σχολείο συχνά δεν τα υποστηρίζουν στο πρώτο τους βήμα. Σ’ αυτό το πρώτο βήμα πρέπει να τους προσφέρουμε τόσο την υπομονή και υποστήριξή μας όσο και κείμενα συναρπαστικά που θα τα πείσουν πως αξίζει να επενδύσουν συναισθηματικά στην ανάγνωση. Σιγά σιγά και καθώς η αναγνωστική ικανότητα των παιδιών γίνεται μεγαλύτερη αρχίζουν αυτά να διαβάζουν στους γονείς τους κι έτσι μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ παιδιών και ενηλίκων ένας τρόπος θαυμαστής επικοινωνίας γιατί η ανάγνωση είναι πάντα σχέση και επικοινωνία: Σχέση µε τον ενήλικο που µας διαβάζει, σχέση µε τους ήρωες της ιστορίας. Και πάντα µέσα από την ιστορία ενός άλλου βρίσκεται η ανακάλυψη της δικής µας ταυτότητας.
Στο Δημοτικό πρέπει να ανοίγεται ο δρόμος στα παιδιά όχι μόνο να μαθαίνουν «να διαβάζουν» αλλά κυρίως ότι η ανάγνωση είναι ένας τρόπος να ανακαλύψουν το νόημα των πραγμάτων και να τα βοηθήσει να ωριμάσουν.

Το βιβλίο στο Γυμνάσιο: Ο κόσμος των βιβλίων ανοιχτός μπροστά τους.
Φτάνοντας στο Γυμνάσιο κάθε παιδί, άλλο περισσότερο άλλο λιγότερο, είναι εξοικειωμένο με την ανάγνωση αλλά και ικανό να διαβάζει τα πάντα. Είναι η στιγμή να μοιραστούν οι ενήλικες με τα παιδιά, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο κοινά αναγνώσματα, να συζητήσουν γι’ αυτά πιο ανοιχτά και ελεύθερα, απαλλαγμένοι ίσως από τις φοβίες τους σχετικά με το τι πρέπει να λέμε και μέχρι ποιο βαθμό στα παιδιά.
Είναι η ηλικία που τα παιδιά που γίνονται έφηβοι έχουν ανάγκη τη συναισθηματική κάλυψη και τη διέξοδο που μπορεί να τους προσφέρει η λογοτεχνία και η ποίηση. Γράφουν οι ίδιοι, έχουν ανάγκη τις ιδέες, τις λέξεις που φτάνουν κατευθείαν στην καρδιά.
Πολλοί ανακαλύπτουν ξανά τα βιβλία ως αντικείμενα και αποκωδικοποιούν τις τυπογραφικές λεπτομέρειες τους, τα εξώφυλλα τους, και μέσα από τα κόμικς κυρίως την εικονογράφησή τους. Μαθαίνουν επίσης να χρησιμοποιούν τα βιβλία ως εργαλεία γνώσεων.
Μέσα από όλα αυτά οι έφηβοι μεταμορφώνονται σε επαρκείς αναγνώστες με σύνθετη σκέψη που είναι εξοικειωμένοι με τα βιβλία, διαβάζουν κριτικά κάθε κείμενο, ικανοί να βυθιστούν σε κάθε λογοτεχνικό είδος και να το απολαύσουν, να το αποκωδικοποιήσουν.
Παιδιά που έχουν εξοικειωθεί με τα βιβλία στις μικρότερες ηλικίες δεν σταματούν στο Γυμνάσιο να διαβάζουν. Πάντα ξέρουν να επιστρέφουν στη μυστική τους επικοινωνία με το συγγραφέα και τους χαρακτήρες. Πρέπει να σεβόμαστε τους ρυθμούς τους, την αγρανάπαυση που κάνουν χωρίς κανένα βιβλίο, αλλά και την ανάγκη τους για λίγη ώρα με τον εαυτό τους χωρίς μαθήματα, χωρίς άγχος, σε ένα ήσυχο μέρος διαβάζοντας. Και χωρίς επικριτικά σχόλια για τις αναγνωστικές επιλογές τους. Άλλωστε τώρα, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη από μικρότερες ηλικίες, πρέπει να ενθαρρύνονται να επιλέγουν τα βιβλία τους μόνοι τους.

Βιβλιογραφία
Ντανιέλ Πενάκ, Σαν ένα μυθιστόρημα, Καστανιώτης
Αγγελική Γιαννικοπούλου, Το σύγχρονο εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο, Παπαδόπουλος
Μπρούνο Μπετελχάιμ-Κάρεν Ζέλαν, Μαθαίνοντας ανάγνωση, Καστανιώτης
The ultimate first book guide , A&C Black, London
Joelle Turin, Ces livres qui font grandir les enfants, Didier Jeunesse

14.11.10

Πώς λειτουργεί ο μητρικός θηλασμός;

Του Στέλιου Παπαβέντση, παιδιάτρου

Ακούμε συχνά μητέρες που σταματούν τον θηλασμό, να λένε ότι δεν είχαν άλλο γάλα ή ότι το γάλα τους δεν ήταν καλό για το παιδί τους. Πόσο αληθεύουν αυτά επιστημονικά; Πώς λειτουργεί ο μητρικός θηλασμός;

Σε γενικές γραμμές, για τη γαλουχία απαραίτητα είναι τρία πράγματα: οι ορμόνες, το στήθος και η απομάκρυνση του γάλακτος απ’ αυτό.

1. Η πρώτη προϋπόθεση, οι ορμόνες –προλακτίνη, ωκυτοκίνη– παράγονται από το ορμονικό κέντρο του εγκεφάλου που λέγεται υπόφυση. Σοβαρές διαταραχές στις ορμόνες της γαλουχίας είναι σπανιότατες και αφορούν λιγότερο από το 1% των γυναικών. Άρα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το γάλα της μαμάς δεν σταματάει ξαφνικά και ανεξήγητα γιατί κάτι συνέβη με τις ορμόνες της.

2. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι το στήθος της μαμάς. Αυτό περιέχει λίπος και τον αδένα που εκκρίνει το γάλα. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν φυσιολογικό όγκο αδένα και έχουν την ικανότητα να θηλάσουν το μικρό τους. Το μέγεθος του στήθους έχει κυρίως να κάνει με την ποσότητα λίπους που περιέχεται σε αυτό. Άλλωστε, ο αδένας αναπτύσσεται συνεχώς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενώ με τη γαλουχία ωριμάζει και γίνεται ολοένα και πιο παραγωγικός. Άρα, το μικρό μέγεθος του στήθους πολλών γυναικών πριν από την εγκυμοσύνη ή και πριν τον τοκετό δεν σημαίνει συνήθως και ανικανότητα να παράγουν γάλα. Ακόμα και γυναίκες με ιδιαίτερα μικρό στήθος, μπορούν να θρέψουν, μερικώς ή πλήρως, το μωρό τους, εφόσον αφήσουν από τη γέννηση ελεύθερη την πρόσβαση του παιδιού σε αυτό και το θηλάσουν συχνά και με σωστή τεχνική.

3. Η γαλουχία αποτυγχάνει στις περισσότερες γυναίκες, γιατί δεν απομακρύνεται το μητρικό γάλα από το στήθος. Η τρίτη προϋπόθεση για την παραγωγή του μητρικού γάλακτος είναι και η πιο σημαντική. Όσο πιο πολύ γάλα βγάλει το παιδί –ή το θήλαστρο–, τόσο πιο πολύ γάλα θα παραχθεί.

Το στήθος δεν είναι απλή αποθήκη γάλακτος, αλλά ζωντανός αδένας που υπακούει στον νόμο της ζήτησης και της προσφοράς. Όταν το μωρό αδειάζει τακτικά τον αδένα, τα κύτταρα που παράγουν το γάλα παίρνουν εντολή να δουλέψουν περισσότερο. Αντίθετα, όταν το στήθος δεν αδειάζει και το γάλα λιμνάζει μέσα στον αδένα, τα κύτταρα αυτά παίρνουν εντολή να σταματήσουν τη λειτουργία τους.
Όσο περισσότερο γάλα απομακρύνεται από το στήθος, τόσο περισσότερο γάλα παράγεται. Ο μαστός της γυναίκας δεν είναι ουροδόχος κύστη για να γεμίζει απλώς και να αδειάζει, αλλά αδένας, εργοστάσιο που φτιάχνει κάθε στιγμή γάλα ανάλογα με τη ζήτηση από το μωρό. Όποτε το στήθος είναι γεμάτο γάλα, ο ρυθμός παραγωγής του μειώνεται. Όποτε αδειάζει πλήρως, ο ρυθμός παραγωγής αυξάνεται!

Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης

Τα κυριότερα βήματα του θηλασμού

Στην αρχή, υπό την επίδραση των ορμονών, η μητέρα προσφέρει στο παιδί μικρές ποσότητες από το πολύτιμο πρωτόγαλα, καμία σταγόνα του οποίου δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη. Έπειτα, τρεις με τέσσερις ημέρες από τη γέννηση του παιδιού, οι ίδιες ορμόνες οδηγούν το στήθος της μαμάς σε διόγκωση, πρήξιμο. Από εκεί και έπειτα, ο κύριος ρυθμιστής είναι το παιδί. Αν αυτό θηλάσει συχνά και αποτελεσματικά, η γαλουχία θα συνεχιστεί. Οι ορμόνες παίζουν πλέον δευτερεύοντα ρόλο.

Κατά τις πρώτες έξι εβδομάδες της ζωής του μωρού, εδραιώνεται η γαλουχία και συντονίζεται η παράγωγη γάλακτος της μητέρας με τις ανάγκες του μωρού. Από τη μια βρίσκεται η παραγωγή της μαμάς σε γάλα, από την άλλη οι ανάγκες του μωρού. Αν το μωρό είναι λαίμαργο, θα απαιτήσει περισσότερο: θα κλαίει από πείνα, θα θέλει να βρίσκεται πολλές ώρες στο στήθος. Αν δεν επιβληθούν εμπόδια σε αυτήν τη ζήτηση –με αυθαίρετα ωράρια φαγητού, συγκεκριμένη ώρα σε κάθε στήθος κ.λπ. –, το μωρό, τελικά, θα πάρει περισσότερο γάλα γιατί το στήθος της μαμάς θα προσαρμοστεί στις ανάγκες του. Σε άλλες περιπτώσεις, η παραγωγή της μαμάς είναι μεγάλη, περισσότερη από αυτήν που χρειάζεται το παιδί. Με τον καιρό, το στήθος της μαμάς «υπακούει» στις λιγότερες ανάγκες του μωρού, μειώνει την παραγωγή γάλακτος και επέρχεται ισορροπία. Ο θηλασμός κατά την κρίσιμη πρώτη περίοδο πρέπει να είναι ανεμπόδιστος, χωρίς πρόγραμμα, με το μωρό, αν χρειάζεται, «κολλημένο στο στήθος», σύμφωνα με τις απαιτήσεις του, με μόνη προϋπόθεση ότι τοποθετείται και πιάνει σωστά τη θηλή, καταπίνει γάλα και το απομακρύνει.

Μετά τις πρώτες έξι εβδομάδες, εφόσον όλα έχουν γίνει σωστά, φυσικά, χωρίς παρεμβολές και εμπόδια, μαμά και βρέφος καταλήγουν σε έναν θαυμαστό συντονισμό: η μαμά προσφέρει ακριβώς τόσο γάλα, όσο το παιδί χρειάζεται. Σε αυτήν τη φάση, πολλές μητέρες ανησυχούν ότι το γάλα τους μειώθηκε. «Μα το στήθος μου μοιάζει άδειο...» Στην πραγματικότητα, το στήθος πρέπει να είναι άδειο από εδώ και στο εξής, να μην εμφανίζει αναίτια πρηξίματα που δεν συμβαδίζουν με την όρεξη του παιδιού. Όσο πιο άδειο είναι μετά το φαγητό του παιδιού, τόσο το καλύτερο: τα κύτταρα θα λάβουν το σήμα να το ξαναγεμίσουν γρηγορότερα.

Γιατί πρέπει να ξέρετε πώς λειτουργεί ο θηλασμός

Πόσο βοηθάει να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί ο θηλασμός; Πάρα πολύ.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της γαλουχίας, είναι πιθανό να πέσουμε ξαφνικά σε παγίδες και κακοτοπιές. Μόνο με βαθιά επίγνωση του νόμου της ζήτησης και προσφοράς μπορούμε να αντιδράσουμε σωστά σε αυτές. Για παράδειγμα, το τριών μηνών μωρό σας τις τελευταίες μέρες δείχνει ότι πεινάει περισσότερο, θέλει να θηλάζει κάθε δύο ώρες από κάθε τρεις ώρες που ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, και πιο συχνά τη νύχτα. Τι κάνετε; Αν δεν γνωρίζετε τα παραπάνω, συμπεραίνετε ότι το γάλα σας δεν φτάνει και του δίνετε συμπλήρωμα. Το μωρό σας έχει φυσιολογική έκρηξη ανάπτυξης, θέλει απλώς να μεγαλώσει απότομα, χορταίνει την έξτρα πείνα του με το συμπλήρωμα που του δίνετε. Το στήθος όμως δεν ερεθίζεται επιπλέον, μένει στην προηγούμενη κατάσταση, δεν συντονίζεται με τις αυξημένες ανάγκες του μωρού. Μια βδομάδα αργότερα, το συμπλήρωμα ξένου γάλακτος έχει πλέον κυρίαρχο ρόλο και η δική σας παραγωγή σε γάλα έχει μείνει σημαντικά πίσω. Χωρίς λόγο και αιτία θα αποθηλάσετε σύντομα, μόνο και μόνο γιατί δεν ακολουθήσατε τη ζήτηση του μωρού σας.

Ας δούμε ένα αντίθετο παράδειγμα. Το μωρό σας έπαθε βρογχιολίτιδα και δεν τρώει καλά. Η ανάσα του είναι βαριά και χρειάζεται νοσηλεία με ορό στο νοσοκομείο για δύο ημέρες. Τι κάνετε; Το μωρό πρέπει για όσο μπορεί να πηγαίνει στο στήθος. Η παραγωγή σας σε γάλα πρέπει να διατηρηθεί με χρήση θηλάστρου. Αν δεν το κάνετε, το στήθος σας θα μείνει ανερέθιστο για μέρες, θα μαζευτεί γάλα και θα δοθεί σήμα να μη φτιάχνεται άλλο. Τρεις μέρες αργότερα, το μωρό σας είναι και πάλι ζωηρό, ζητάει το γάλα σας που είναι όμως λίγο πια. Κάθεται όλη μέρα στο στήθος χωρίς να χορταίνει, εσείς δεν αντέχετε, του δίνετε συμπλήρωμα και σύντομα αποθηλάζετε.

Τις περισσότερες φορές, η απάντηση στη λανθασμένη διαπίστωση «δεν είχα γάλα» είναι «δεν είχες γιατί δεν έβαλες, όσο και όταν έπρεπε, το παιδί σου στο στήθος, ή γιατί δεν ζήτησες κατάλληλη βοήθεια όταν το μωρό σου δεν ήξερε ή δεν μπορούσε να το απομακρύνει αποτελεσματικά από τον μαστό».

http://www.familylife.gr/v2/index.php?id=212

9.11.10

Οι γονείς αγνοούν τους κινδύνους του Ιnternet

Σύμφωνα με την έρευνα ΕU Κids Οnline, η πλειονότητα των Ελλήνων δεν γνωρίζει για τις αρνητικές εμπειρίες των παιδιών στο Διαδίκτυο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

Τα ελληνόπουλα, αλλά και τα παιδιά στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο με «ώριμο» τρόπο, ενώ μόνο ένα στα οκτώ δηλώνει ότι έχει αναστατωθεί από κάτι που είδε ή του συνέβη online. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα η πλειοψηφία των γονιών δηλώνει ότι έχει άγνοια για τις αρνητικές εμπειρίες των παιδιών στο Ιnternet. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλό κατά μέσον όρο σε ολόκληρη την Ευρώπη, γεγονός που κάνει τους ερευνητές να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς οι γονείς εμφανίζονται να μην έχουν ιδέα για τους ψηφιακούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους.

Ενα από τα πλέον ενθαρρυντικά συμπεράσματα της έρευνας είναι το γεγονός ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία (88%) τα παιδιά δηλώνουν ότι δεν είχαν άσχημες εμπειρίες online. Οπως προκύπτει από τα ερευνητικά δεδομένα, η αυξανόμενη χρήση του Διαδικτύου βελτιώνει τον ψηφιακό αλφαβητισμό των παιδιών και τις ικανότητες ασφαλούς πλοήγησης. Σε αντίθεση με τον ηθικό πανικό που έχει προκύψει κατά καιρούς, η έρευνα καταδεικνύει ότι ακόμη και σε μια χώρα με χαμηλό ψηφιακό αλφαβητισμό των ενηλίκων, όπως η Ελλάδα, τα παιδιά από 9 ως 16 ετών εμφανίζονται ως «ώριμοι» και συνετοί χρήστες.

Οπως σημειώνει σχετικά η υπεύθυνη της ελληνικής ομάδας δρ Λίζα Τσαλίκη, λέκτωρ του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, «παρά τα αρνητικά- κατά καιρούςμηνύματα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, τα μικρά παιδιά δεν ενδιαφέρονται να δουν πορνογραφικό υλικό, ειδικά όπως αυτό ορίζεται από τους ενηλίκους».

Η έρευνα έγινε την περασμένη άνοιξη σε 23 από τις 25 χώρες που συμμετέχουν στο δίκτυο ΕU Κids Οnline. Πήραν μέρος 23.420 παιδιά ηλικίας 9- 16 ετών και 23.000 γονείς.

Διαδικτυακοί κίνδυνοι
Οι πιο διαδεδομένοι διαδικτυακοί κίνδυνοι, όπως αυτοί αναφέρονται από τα ίδια τα παιδιά, είναι η επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν από κοντά και η συγκυριακή επαφή με υλικό ακατάλληλου περιεχομένου, εν δυνάμει ζημιογόνο. Αρκετά σπανιότερα αναφέρεται από τα παιδιά και ο εκφοβισμός (bullying). Η έκθεση σε εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου είναι από τα πιο πιθανά περιστατικά για να συμβούν, αλλά σε πολύ λίγες περιπτώσεις αναφέρονται ως τραυματικές εμπειρίες από τα παιδιά που έχουν εκτεθεί σε αυτές.

Επαφές και ραντεβού με αγνώστους
Το 29% των παιδιών ηλικίας 9-16 που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο στην Ευρώπη έχει στο παρελθόν επικοινωνήσει με κάποιον που δεν γνώριζε από κοντά, μια δραστηριότητα που μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνη, αλλά μπορεί να είναι διασκεδαστική. Επίσης το 8% των παιδιών έχει συναντήσει από κοντά κάποιον που γνώρισε μέσω Διαδικτύου κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Στη χώρα μας το ποσοστό των παιδιών που έχουν στο παρελθόν επικοινωνήσει μέσω Διαδικτύου με κάποιον που δεν γνώριζαν από κοντά ανέρχεται σε 19%, ενώ το ποσοστό των παιδιών που δηλώνουν ότι συνάντησαν από κοντά κάποιον που γνώρισαν στο Ιnternet φθάνει το 5%.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο το 14% των παιδιών 9-16 ετών έχει δει τους τελευταίους 12 μήνες στο Διαδίκτυο εικόνες που «ήταν εμφανώς σεξουαλικές- για παράδειγμα, με αναπαραστάσεις γυμνώνανθρώπων ή ανθρώπων που κάνουν σεξ». Απ΄ όσα παιδιά δηλώνουν ότι είδαν σεξουαλικής φύσεως ή πορνογραφικές εικόνες στο Διαδίκτυο, το 1 στα 3 λέει ότι ενοχλήθηκε από αυτή την εμπειρία και το 1 στα 6 λέει ότι αναστατώθηκε σχετικά από αυτό που είδε.

Όσον αφορά τα ελληνόπουλα, το 15% δηλώνει ότι έχει δει εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου στο Διαδίκτυο, ενώ το 29% είχε αυτή την εμπειρία είτε στο Διαδίκτυο είτε σε κάποιο άλλο Μέσο. Επίσης, η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες όπου το Διαδίκτυο αποτελεί λιγότερο συχνή πηγή επαφής με εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου (μαζί με τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και το Ηνωμένο Βασίλειο). Από τα παιδιά πάντως που είχαν τέτοια εμπειρία στην Ελλάδα, μόνο το 2% ανέφερε ότι αναστατώθηκε όταν ήρθε σε επαφή με το υλικό αυτό.

Αλλοι κίνδυνοι
Το 22% των παιδιών ηλικίας 11-16 ετών δηλώνει ότι έχει εκτεθεί σε έναν ή περισσότερους τύπους εν δυνάμει επιζήμιου ή επιβλαβούς υλικού: περιεχόμενο μίσους (12%), περιεχόμενο υπέρ της ανορεξίας (11%), περιεχόμενο αυτοτραυματισμού (8%), για τη χρήση ναρκωτικών (7%) και για αυτοκτονίες (5%).

Η επαφή με όλους τους διαδικτυακούς κινδύνους αυξάνεται με την ηλικία: το 13% των παιδιών ηλικίας 9-10 ετών έχουν αντιμετωπίσει έναν ή περισσότερους από αυτούς τους κινδύνους, ενώ το ποσοστό αυξάνεται σε 32% των παιδιών ηλικίας 11-12 ετών, σε 49% των παιδιών ηλικίας 13-14 ετών και στο 61% των παιδιών ηλικίας 15-16 ετών.

Τα αγόρια και κυρίως οι έφηβοι εκτίθενται σε μεγαλύτερο βαθμό σε διαδικτυακές εικόνες σεξουαλικής φύσης, ενώ τα κορίτσια της ίδιας ηλικίας είναι σχετικά πιθανότερο να λάβουν προσβλητικά ή επώδυνα μηνύματα. Εν τούτοις, τα κορίτσια είναι εν γένει πιθανότερο να αναστατωθούν από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν.

Η άγνοια των γονιών
Ενα από τα πλέον σημαντικά συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι οι γονείς των παιδιών που ανέφεραν ότι αντιμετώπισαν κάποιον από αυτούς τους κινδύνους συνήθως δεν έχουν επίγνωση του γεγονότος: ιδιαίτερα υψηλό είναι το ποσοστό στην Ελλάδα (83%), ενώ σε παρόμοιο επίπεδο βρίσκονται η Ουγγαρία και η Ρουμανία.

Σε γενικές γραμμές πάντως σε ποσοστό 41% οι γονείς των οποίων το παιδί έχει δει εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου στο Διαδίκτυο λένε ότι το παιδί τους δεν έχει δει ποτέ τέτοιες εικόνες. Επίσης σε ποσοστό 56% οι γονείς των οποίων το παιδί έχει λάβει προσβλητικά ή επιζήμια/επιβλαβή μηνύματα στο Διαδίκτυο λένε ότι το παιδί τους δεν έχει λάβει ποτέ τέτοιο μήνυμα. Σε ποσοστό 52% οι γονείς των οποίων το παιδί έχει λάβει μηνύματα σεξουαλικού περιεχομένου λένε ότι το παιδί τους δεν έχει λάβει ποτέ παρόμοια μηνύματα, ενώ το 61% των γονιών των οποίων το παιδί συνάντησε διά ζώσης κάποιον που ήξερε μόνο μέσω Διαδικτύου υποστηρίζει ότι το παιδί δεν είχε ποτέ τέτοια εμπειρία.

Παρά το ότι τα περιστατικά με κινδύνους επηρεάζουν για κάθε περίπτωση μόνο τη μειοψηφία των παιδιών, το γεγονός ότι οι γονείς τα έχουν υποτιμήσει και τα αγνοούν πρέπει, όπως τονίζουν οι ερευνητές, να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Τα παιδιά σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης
O πως προκύπτει από τα δεδομένα της έρευνας, τα παιδιά στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα δραστήρια στην κοινωνική δικτύωση online. Το 57% των παιδιών ηλικίας 9-16 ετών έχει προφίλ σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης- ενώ αυτό ισχύει για το 24% των παιδιών μεταξύ 9 και 10 ετών, για το 48% των παιδιών 11-12 ετών, για το 72% όσων είναι 13-14 ετών και για το 81% όσων είναι 15-16 ετών. Η κοινωνική δικτύωση είναι πιο δημοφιλής στην Ολλανδία (78%), στη Σλοβενία (76%), στη Λιθουανία (75%) και λιγότερο δημοφιλής στη Ρουμανία και στην Τουρκία. Στις χώρες με χαμηλό ποσοστό κοινωνικής δικτύωσης εντάσσεται και η Ελλάδα (54%).

Ανάμεσα σε όσα παιδιά έχουν προφίλ σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, το 29% έχει δημόσιο προφίλ (ανοιχτό)- και αυτό συμβαίνει κυρίως στην Ουγγαρία (53%), στην Τουρκία (45%) και στη Ρουμανία (44%) και σε μικρότερο βαθμό στη χώρα μας (37%). Το 29% έχει περισσότερες από 100 επαφές, ενώ πολλοί έχουν λιγότερες.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=365306&dt=06/11/2010

29.10.10

Παιδική παχυσαρκία: Εσείς ξέρετε…

Της Μαργαρίτας Στεργίου, διαιτολόγου-διατροφολόγου, M. Sc. Διατροφής & Τεχνολογίας Τροφίμων, M. Sc. Διατροφής & Δημόσιας Υγείας

…αν το παιδί σας είναι παχύσαρκο;
Πρόσφατη ανασκόπηση της βιβλιογραφίας έδειξε ότι πάνω από το 50% των γονιών δεν αναγνώριζαν ότι το παιδί τους ήταν υπέρβαρο. Άρα, είναι σημαντικό οι γονείς να ενημερωθούν σωστά, ώστε να ζητήσουν τη βοήθεια των ειδικών (παιδιάτρων/διαιτολόγων) όταν διαπιστώσουν ότι το παιδί τους έχει βάρος παραπάνω από το ιδανικό.

…πότε το παιδί σας θεωρείται παχύσαρκο;
Η εκτίμηση της παχυσαρκίας γίνεται με τη βοήθεια του Δείκτη Μάζας Σώματος, ο οποίος υπολογίζεται ως εξής: ΔΜΣ= βάρος σε κιλά) / ύψος2 σε μέτρα). Πρόσφατα, καθορίστηκαν τα όρια του ΔΜΣ για παιδιά και εφήβους 2-18 ετών. Στον πίνακα 1 φαίνονται τα όρια του ΔΜΣ πάνω από τα οποία ένα παιδί (ή έφηβος) θεωρείται υπέρβαρο(ς) ή παχύσαρκο(ς).

…πόσο παχύσαρκα είναι τα Ελληνόπουλα;
Η πρώτη πανελλήνια μελέτη για την παχυσαρκία σε παιδιά και εφήβους έγινε στην Ελλάδα το 2003 από την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα ποσοστά της παιδικής παχυσαρκίας ήταν της τάξης του 10%, ενώ αυξημένο βάρος (υπέρβαρα και παχύσαρκα) είχε το 20% των παιδιών.

…τι κίνδυνοι υπάρχουν για τα παχύσαρκα παιδιά;
Τα παχύσαρκα παιδιά κινδυνεύουν τρεις φορές περισσότερο να εμφανίσουν υπέρταση από τα παιδιά με φυσιολογικό βάρος. Γενικότερα, όσο αυξάνεται ο ΔΜΣ στα παιδιά, αυξάνεται και ο κίνδυνος εμφάνισης υπέρτασης. Μελέτες δείχνουν ότι τα παχύσαρκα παιδιά έχουν πάρα πολλές πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες. Ειδικότερα, η παχυσαρκία στην εφηβεία συνδέεται άμεσα με αυξημένη θνησιμότητα στους ενήλικες, ανεξάρτητα από το βάρος που έχει το άτομο ως ενήλικας.

Ο διαβήτης τύπου 2, ο οποίος παλιότερα ονομαζόταν «διαβήτης των ενηλίκων», εμφανίζεται πλέον πολύ συχνά και στα παιδιά. Έχει, μάλιστα, παρατηρηθεί ακόμα και σε παιδιά 8 ετών2.

Τα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν δυσλιπιδαιμίες, οι οποίες μπορεί να οφείλονται είτε σε γενετικές ανωμαλίες στον μεταβολισμό των λιπιδίων (όπως η οικογενής υπερχοληστερολαιμία), είτε είναι συνέπεια άλλων παθήσεων ή καταστάσεων, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη3. Τα αυξημένα επίπεδα «κακής» LDL-χοληστερόλης είναι σημαντικός και ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για εμφάνιση καρδιαγγειακών νοσημάτων. Παιδιά με οικογενή υπερχοληστερολαιμία μπορεί να παρουσιάσουν πολύ νωρίς αθηρωσκληρωτικές βλάβες στα αγγεία τους, και έτσι να κινδυνεύουν από να εμφανίσουν καρδιαγγειακά νοσήματα. Η δυσλιπιδαιμία στα παιδιά είναι, φυσικά, και συχνό αποτέλεσμα της παχυσαρκίας, την οποία εμφανίζουν όπως είπαμε από πολύ νωρίς. Η πλειοψηφία των δισλιπιδαιμιών στα παιδιά μπορεί να ελεγχθεί με αλλαγές στη διατροφή (περισσότερα φρούτα και λαχανικά, χρήση προϊόντων με φυτικές στερόλες, μείωση των «κακών» ζωικών λιπαρών κ.λπ.) και στον τρόπο ζωής. Φαρμακευτική αγωγή μπορεί να προστεθεί αν τα ιδανικά επίπεδα λιπιδίων δεν μπορούν να επιτευχθούν μόνο με υγιεινοδιαιτητικές αλλαγές.

…πώς επηρεάζεται η ψυχολογία του παχύσαρκου παιδιού;
Η παιδική παχυσαρκία έχει άμεση επίπτωση στην εμφάνιση του παιδιού και πολλές έρευνες δείχνουν ότι μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη αυτοεκτίμηση, κοινωνική αποξένωση, έλλειψη αυτοπεποίθησης, ρατσισμό και, για τα κορίτσια ειδικά, κατάθλιψη.

…αν σχετίζεται το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης με την παιδική παχυσαρκία;

Τα αποτελέσματα 14 μελετών, που έγιναν σε 84.563 παιδιά, έδειξαν ότι τα παιδιά των οποίων οι μητέρες κάπνιζαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης κινδύνευαν περισσότερο να γίνουν παχύσαρκα σε ηλικίες 3-33 ετών, σε σχέση με τα παιδιά των οποίων οι μητέρες δεν κάπνιζαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

…αν οι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»;
Φαίνεται ότι οι παχύσαρκοι γονείς τείνουν να έχουν παχύσαρκα παιδιά. Πράγματι, πολλές έρευνες επισημαίνουν σημαντική συσχέτιση μεταξύ του αυξημένου ΔΜΣ των γονιών και του αυξημένου σωματικού βάρους των παιδιών τους, και χαρακτηρίζουν την παχυσαρκία στους γονείς ως τον πιο καθοριστικό ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου εμφάνισης παχυσαρκίας στην παιδική ηλικία. Η οικογένεια είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που καθορίζουν τις διατροφικές συνήθειες του παιδιού, γιατί όχι μόνο παρέχει το φαγητό και συνεπώς καθορίζει και τις διαιτητικές επιλογές των παιδιών, αλλά και γιατί οι γονείς λειτουργούν ως πρότυπα προς μίμηση για τα παιδιά. Εξάλλου, η συμπεριφορά των γονιών και όχι η γνώση είναι αυτή που καθορίζει τις συνήθειες των παιδιών, γεγονός που ενισχύει την άποψη περί μίμησης των συμπεριφορών.

…πώς το σχολείο επηρεάζει την παιδική παχυσαρκία;
Το σχολικό περιβάλλον αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης παιδικής παχυσαρκίας με τρεις κυρίως τρόπους: α) απουσία προώθησης και εφαρμογής προγραμμάτων Αγωγής Υγείας στον χώρο του σχολείου, με αποτέλεσμα την ελλιπή ενημέρωση και εκπαίδευση των μαθητών, των εκπαιδευτικών και του λοιπού σχολικού προσωπικού σε θέματα υγείας, διατροφής και άσκησης, β) έλλειψη υγιεινών τροφίμων στο κυλικείο και γ) ανεπαρκείς αθλητικές εγκαταστάσεις και απουσία παροχής μη ανταγωνιστικών, αλλά και ανταγωνιστικών σωματικών δραστηριοτήτων για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων που χρειάζονται τα παιδιά για να συμμετέχουν στη διά βίου σωματική άσκηση.

…τι τρώει το παιδί σας στο κυλικείο του σχολείου;
Έρευνες που επικεντρώνονται στην καταγραφή των διατροφικών συνηθειών των μαθητών στον χώρο του σχολείου διαπιστώνουν ότι οι μαθητές που επιλέγουν να καταναλώνουν τρόφιμα από το κυλικείο του σχολείου εμφανίζουν υψηλότερη πρόσληψη ενέργειας (θερμίδων) και κορεσμένου λίπους σε σχέση με τους μαθητές που φέρνουν τρόφιμα από το σπίτι. Αυτός είναι ένας παράγοντας που αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης παιδικής παχυσαρκίας, σε συνδυασμό με τη μειωμένη φυσική δραστηριότητα των παιδιών στις μέρες μας.

Τα σημερινά δεδομένα μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην πρόληψη και στη θεραπεία της παιδικής παχυσαρκίας πρέπει να εμπλέκονται έξι τομείς, ή και περισσότεροι: η οικογένεια, το σχολείο, οι υπηρεσίες υγείας, το κράτος, η βιομηχανία και τα ΜΜΕ. Αν υπάρξει συγκροτημένη δράση και των έξι αυτών τομέων, ή και περισσότερων, τότε η παιδική παχυσαρκία θα γίνει πρώτη προτεραιότητα σε θέματα έρευνας και δημόσιας υγείας.

http://www.familylife.gr/v2/index.php?id=35

28.10.10

Ψυχολογικά προβλήματα των υπογόνιμων ζευγαριών

Της Ζαΐρας Παπαληγούρα

H επιθυμία απόκτησης παιδιού είναι περίπλοκη, καθώς εμπλέκει μια σειρά συνειδητών όσο και ασυνείδητων κινήτρων που ωθούν τους ανθρώπους να αναπαράγονται, και κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες όπως για παράδειγμα στη διάρκεια πολέμων, ή λοιμών.

Ένας υποψήφιος δότης σπέρματος έλεγε : " Να έχει κανείς παιδιά είναι παρηγοριά, είναι χαρά είναι τρυφερότητα. Πεθαίνουμε αργότερα όταν έχουμε γίνει γονείς, δεν πεθαίνουμε μόνοι. Η εργασία μας αποκτά νόημα γιατί τα οφέλη που αποκομίζουμε προορίζονται για κάποιον, το παιδί είναι η προέκταση του εαυτού μας. Μπορεί και να υποδηλώνει ότι θα έχει κανείς μια υποστήριξη όταν γεράσει. Εγώ έχασα τον πατέρα μου πολύ νέος και επιθυμώ διακαώς να γίνω πατέρας." (Delaisi de Parseval, 1983).
Στη μαρτυρία αυτή συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλα τα κίνητρα που ωθούν τους άνδρες και τις γυναίκες να επιθυμούν να γίνουν γονείς. Διαπιστώνουμε ότι στην περιγραφή δεν επιζητείται ένα πραγματικό αλλά ένα φανταστικό μωρό το οποίο καλείται να εκπληρώσει και να επανορθώσει τα πάντα, να καλύψει όλα τα κενά, τη μοναξιά, την απώλεια, τα πένθη. Στην πραγματικότητα, συνεπώς, αυτό που επιθυμείται δεν είναι ένα συγκεκριμένο παιδί αλλά η πραγματοποίηση όλων των παιδικών επιθυμιών.

Η επιθυμία απόκτησης παιδιού πρωτοεμφανίζεται στο κορίτσι γύρω στους δεκαοκτώ πρώτους μήνες της ζωής. Αφετηρία είναι η ταύτιση με την τρυφερή μητέρα της βρεφικής ηλικίας που την ωθεί να επιθυμεί να γίνει και η ίδια μητέρα. Για τους άνδρες επίσης η επιθυμία αυτή προέρχεται από μια ταύτιση με τον δικό τους πατέρα (Bydlowski, 1997).

Σημαντικό στοιχείο στην επιθυμία απόκτησης παιδιού αποτελεί, επίσης, η προσαρμογή στις κοινωνικές και οικογενειακές επιταγές. Η απόκτηση παιδιού σήμερα θεωρείται επιβεβλημένη. Συμβολίζει τη σεξουαλική ταυτότητα του ζευγαριού, τη σωματική του υγεία καθώς και την κοινωνική του ένταξη. Παράλληλα, η χρήση αντισύλληψης ενίσχυσε την παντοδυναμία των ατόμων οι οποίοι θεωρούν έκτοτε ότι ελέγχουν απολύτως την επιθυμία απόκτησης παιδιού. Χρησιμοποιούν αντισύλληψη όσο χρόνο δεν επιθυμούν παιδί και την διακόπτουν αναμένοντας ένα παιδί αμέσως. Όταν λοιπόν το παιδί αυτό δεν έρχεται βιώνουν, αφ' ενός, την έλλειψη του παιδιού και, αφ' ετέρου, την αδυναμία του σώματός τους να ανταποκριθεί σε αυτό που θεωρούσαν βέβαιο ότι θα συνέβαινε με τη διακοπή της αντισύλληψης.

Μια αναδρομή στη μυθολογία καταδεικνύει ότι η στειρότητα συσχετιζόταν με την τιμωρία. Ο Λάιος, βασιλιάς της Θήβας, έλαβε χρησμό από το μαντείο των Δελφών να μείνει άτεκνος. Εκείνος παράκουσε τον χρησμό με αποτέλεσμα να τον φονεύσει ο γιος του Οιδίποδας. Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη η στειρότητα θεωρείται μειονεξία και ταυτίζεται με την τιμωρία. Τα ζευγάρια που αποκτούν πολλά παιδιά θεωρούνται ευλογημένα σε αντίθεση με εκείνα που παραμένουν άτεκνα (γεν. 30, 1-13, Α. Βασ. 1, 1).
Και σήμερα παρατηρείται συχνά ότι οι γυναίκες που δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδιά αναζητούν στοιχεία της προσωπικής τους ζωής που θα εξηγούσαν γιατί δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που τόσο επιθυμούν και που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι τόσο απλό. Επιχειρούν να εντοπίσουν το ή τα γεγονότα της προσωπικής τους ιστορίας για τα οποία τώρα "τιμωρούνται" μη μπορώντας να αποκτήσουν παιδί. Στις περιπτώσεις όπου οι γυναίκες αυτές έχουν υποστεί έκτρωση ή είχαν μια εξωσυζυγική σχέση οι ενοχές εντοπίζονται στην πράξη αυτή.

H έλλειψη παιδιού έχει όμως και μια σημαντική κοινωνική διάσταση καθώς τα ακουσίως άτεκνα ζευγάρια θεωρούνται ότι μειονεκτούν. Aυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τις γυναίκες γιατί η μητρότητα, παρά την κατάκτηση νέων ρόλων, εξακολουθεί να θεωρείται ως ο κύριος ρόλος της γυναίκας.

Παράλληλα, ανθρωπολογικές μελέτες καταδεικνύουν την οικουμενική σημασία που αποδίδεται στη γονιμότητα τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Οι στείρες γυναίκες, ειδικότερα, στην Αφρική θεωρούνται "επικίνδυνες" τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τον περίγυρό τους, σε σημείο που να περιθωριοποιούνται απολύτως. Ακόμα, οι κοπέλες που είναι στείρες δεν θεωρείται ότι ολοκληρώνονται ως γυναίκες γιατί πιστεύεται ότι η εγκυμοσύνη τις καθιστά γυναίκες και μάλιστα ασχέτως της έκβασής της. Συνεπώς, μια γυναίκα που δεν μένει ποτέ έγκυος δεν θεωρείται αυτόνομο ενήλικο άτομο.

Η αδυναμία απόκτησης παιδιού βιώνεται ως ένα βαθύ ναρκισσιστικό τραύμα. Η εικόνα του σώματος τραυματίζεται. Σε αυτό συμβάλλει και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί στη διάγνωση της στειρότητας. Τα σπερματοζωάρια θεωρούνται "φτωχά", η βλέννη στον κόλπο της γυναίκας απούσα. Σε κάθε μια από τις παραπάνω προτάσεις τα υπογόνιμα άτομα καταγράφουν μια "έλλειψη". Παράλληλα, η επιστημονικά λαθεμένη εξίσωση μεταξύ γονιμότητας και σεξουαλικής ικανότητας για τους άνδρες και θηλυκότητας και γονιμότητας για τις γυναίκες οδηγεί τα υπογόνιμα άτομα να βιώνουν μια ψυχοσεξουαλική κρίση.

Όταν η στειρότητα δεν μπορεί να αποδοθεί σε οργανική αιτία, εκεί δηλαδή όπου η επίτευξη εγκυμοσύνης δεν αποκλείεται από κάποιο συγκεκριμένο οργανικό πρόβλημα, αλλά δεν επιτυγχάνεται για άγνωστους λόγους, υπάρχει ενίοτε μια ψυχολογική σύγκρουση η οποία παρεμποδίζει τη φυσιολογική πορεία. H στειρότητα αυτή ονομάζεται "ψυχογενής" και αναφέρεται σε μια βαθύτερη ψυχική επιθυμία παρεμπόδισης της εγκυμοσύνης. H ασυνείδητη παρεμπόδιση της εγκυμοσύνης έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την συνειδητή πρόθεση της απόκτησης μωρού.H ψυχογενής στειρότητα μπορεί να έχει πολλές αιτίες. Ενδέχεται να είναι αποτέλεσμα μιας ασυνείδητης άμυνας στους κινδύνους που ενυπάρχουν στην αναπαραγωγική διαδικασία. Mπορεί ακόμη να οφείλεται σε μια εξιδανίκευση του πατέρα με τον οποίο κανένας σύντροφος ή σύζυγος δεν μπορεί να είναι εφάμιλλος. Oι ψυχολογικές συγκρούσεις που οδηγούν στη στειρότητα είναι συχνά τόσο βαθιά απωθημένες, ώστε οι γυναίκες αυτές όταν αντιληφθούν την αδυναμία τους να κάνουν παιδιά, με φοβερή επιμονή επιθυμούν ένα παιδί. H ψυχανάλυση ανακαλύπτει αυτές τις συγκρούσεις και τους μηχανισμούς άμυνας του Eγώ που προστατεύουν τις γυναίκες αυτές από μια εγκυμοσύνη και ένα τοκετό που θα μπορούσαν να κλονίσουν επικίνδυνα την προσωπικότητά τους.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις, όμως, δεν περιορίζονται στη διάγνωση της υπογονιμότητας αλλά επεκτείνονται και στη διάρκεια της θεραπεία της. Όλες οι θεραπείες προϋποθέτουν προγραμματισμένες σεξουαλικές επαφές με μοναδικό στόχο την επίτευξη της εγκυμοσύνης. Συνεπώς, η σεξουαλική σχέση γίνεται μηχανιστική και καταναγκαστική ενώ περιορίζεται στις γόνιμες μέρες καθώς παρατηρείται μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας και συσχέτισή της μόνο με την αναπαραγωγή.

Παράλληλα, τα ζευγάρια που βρίσκονται σε θεραπεία υπογονιμότητας βιώνουν διαδοχικούς κύκλους ελπίδας και πένθους. Ελπίδας στην πρώτη φάση του κύκλου όπου ακολουθείται η θεραπεία και πένθος στη δεύτερη φάση όταν αποτυγχάνει η θεραπεία και επανέρχεται η περίοδος. Η αποτυχία επίτευξης της εγκυμοσύνης που επανέρχεται κάθε μήνα έχει ονομασθεί μηνιαίο πένθος γιατί βιώνεται σαν τον θάνατο ενός βρέφους. Tα ζευγάρια που ακολουθούν τις μεθόδους της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι εκείνα που έχουν το ισχυρότερο κίνητρο να αποκτήσουν παιδιά. Eίναι εκείνα που έχουν υποβληθεί σε πολλές θυσίες για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους να αποκτήσουν ένα μωρό. Γι αυτό το λόγο ίσως είναι και τα ζευγάρια εκείνα που είναι περισσότερο ψυχολογικά ευάλωτα στην αποτυχία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (Newton & Hearn,1990). Tι απογίνονται όμως τα ζευγάρια εκείνα που παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες παραμένουν άτεκνα; Eίναι βέβαιο ότι ένας αριθμός εξ αυτών θα στραφεί προς την υιοθεσία. H έρευνα δείχνει μάλιστα ότι περίπου το 40% των ανθρώπων που είναι σε λίστα αναμονής για εξωσωματική γονιμοποίηση έχουν ήδη κάνει αίτηση υιοθεσίας.(Hazeltine& Mazure,1985). O κίνδυνος εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο θα υποδεχθούν το υιοθετημένο παιδί τα ζευγάρια που είναι ακόμα βυθισμένα μέσα στο άγχος της εξωσωματικής. Kαι παρ' ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση και η υιοθεσία δεν αποκλείουν αναγκαστικά η μια την άλλη, είναι απαραίτητη η παρέλευση μιας περιόδου "χάρητος" μετά τις προσπάθειες εξωσωματικής καθώς επίσης είναι αναγκαία η επεξεργασία του πένθους για τη μη απόκτηση του βιολογικού παιδιού, τη μη πραγματοποίηση της εγκυμοσύνης και του τοκετού, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αποδοχή του υιοθετημένου παιδιού.

Τέλος πρόκληση για τους ειδικούς αποτελεί το λεγόμενο σύνδρομο "παιδί με οποιοδήποτε κόστος". Τα περισσότερα ζευγάρια μετά από σειρά προσπαθειών απόκτησης παιδιού επεξεργάζονται την απώλεια και βρίσκουν λύσεις που τα βοηθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Είτε υιοθετούν ένα παιδί, είτε αποφασίζουν να μείνουν χωρίς παιδιά. Άλλα όμως ζευγάρια αδυνατούν να επεξεργασθούν την απώλεια και με μεγάλη επιμονή και ψυχαναγκασμό οδηγούνται σε κάθε προτεινόμενη θεραπεία, μη υπολογίζοντας το σωματικό, το ψυχικό, αλλά ακόμη και το οικονομικό κόστος που αυτές οι ατέρμονες προσπάθειες συνεπάγονται. Τα ζευγάρια που βιώνουν αυτό το σύνδρομο επείγονται να αποκτήσουν παιδί εμφανίζουν ιδεοληψίες και κάνουν τελετουργικές πράξεις, αλλά, κυρίως, μετά από κάθε αποτυχία, με μεγάλη γενναιότητα είναι πανέτοιμοι για την επόμενη προσπάθεια. Ένας Γάλλος Ψυχαναλυτής θεωρεί ότι τα άτομα που εκδηλώνουν τον παροξυσμό αυτό έχουν βιώσει κάτι ιδιαίτερα τραυματικό στην παιδική τους ηλικία, την εγκατάλειψη ή τον θάνατο γονέα και προσπαθούν, συχνά με ένα τρόπο απελπισμένο, "να επιδιορθώσουν" τις εμπειρίες αυτές επιδιώκοντας να ζήσουν τα παιδικά τους χρόνια μέσα από εκείνα των παιδιών τους (Roegiers,1994).

Η Εξωσωματική Γονιμοποίηση
Κάθε πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης απαιτεί από τις γυναίκες συχνές εξετάσεις αίματος και καθημερινές ενέσεις με αποτέλεσμα το καθημερινό πρόγραμμα όσων συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή να ανατρέπεται σημαντικά. Απόρροια αυτού είναι η να αντιμετωπίζουν επανειλημμένως προβλήματα στην εργασία τους αλλά και μια κοινωνική απομόνωση.

Οι γυναίκες που συμμετέχουν σε προγράμματα εξωσωματικής γονιμοποίησης στην πλειοψηφία τους αναφέρουν ως πιο δύσκολη φάση του προγράμματος εκείνη που εκτείνεται από την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετά τη εμβρυομεταφορά μέχρι την ημέρα της διαπίστωσης της επίτευξης ή μη εγκυμοσύνης. Σε αυτό το διάστημα πολλές δεν κατορθώνουν να ελέγξουν τη φαντασίωσή τους και αισθάνονται έγκυες. Oι επιπτώσεις αυτής της φαντασίωσης γίνονται κατανοητές όταν αναλογισθεί κανείς ότι τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι ακόμη χαμηλά. Πολλές γυναίκες μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα βιώνουν μια έντονη θλίψη. H θλίψη αυτή δεν διαρκεί το ίδιο για κάθε γυναίκα. Εξαρτάται από τον ψυχικό εξοπλισμό του κάθε ατόμου, από την υποστήριξη που έχει καθώς και από τον αριθμό των προσπαθειών που έχει επιχειρήσει. Ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι η μη συμμετοχή του συζύγου στην όλη διαδικασία. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζεται μόνο στη φάση της λήψης των ωαρίων όπου καλείται να δώσει το σπέρμα του για την γονιμοποίηση. Πολλοί άνδρες διατυπώνουν δυσαρέσκεια για τον παραγκωνισμό τους αυτό.

Μεταξύ των προβλημάτων της μεθόδου αποτελούν τα αυξημένα ποσοστά των πολύδυμων κυήσεων που οδηγούν σε σημαντική αύξηση των πρόωρων βρεφών. Η προωρότητα έχει σημαντικές ιατρικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Το σοβαρότερο πρόβλημα όμως της μεθόδου της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι η ψυχολογική κατάσταση των ζευγαριών όταν δεν επιτυγχάνεται η εγκυμοσύνη.

Εξωσωματική Γονιμοποίηση με Δότες
Στις περιπτώσεις όπου είναι απαραίτητη η συμμετοχή δότη ή δότριας για ην απόκτηση παιδιού τα ζητήματα που προκύπτουν είναι πιο πολύπλοκα και η συμμετοχή ειδικού από το χώρο της ψυχικής υγείας στις περιπτώσεις αυτές είναι επιβεβλημένη.
Το άτομο που δέχεται τη συμμετοχή δότη προκειμένου το ζευγάρι να αποκτήσει παιδί εξακολουθεί να είναι στείρο και μετά την απόκτηση παιδιού. Όταν χρησιμοποιείται δότρια ή δότης ουσιαστικά το στείρο μέλος του ζευγαριού υιοθετεί το παιδί του ή της συντρόφου του. Αυτό σημαίνει, ότι προκειμένου να ακολουθήσει το ζευγάρι τη λύση αυτή, πρέπει να έχει επεξεργαστεί το πρόβλημα της δικής του στειρότητας και να έχει αποδεχθεί την υιοθεσία. Στην πράξη όμως παρατηρείται ότι τα ζευγάρια δεν έχουν κατανοήσει ότι ο δότης ή η δότρια δεν θεραπεύει το πρόβλημα υπογονιμότητάς τους. Τα ζευγάρια δηλαδή δεν ακολουθούν τη διαδικασία αυτή έχοντας συνειδητοποιήσει ακριβώς τι συνεπάγεται. Χαρακτηριστικά ένας σύζυγος που είχε αποκτήσει παιδί με δότη σπέρματος έλεγε

" Υπάρχει πιθανότητα να είναι και δικό μου το παιδί και ελπίζω ποτέ να μη χρειαστεί να το ψάξουμε. Δεν έχουμε λόγο να το ψάξουμε έτσι και αλλιώς, αλλά υπάρχει περίπτωση να είναι δικό μου."

Η άρνηση αποδοχής όμως ενός γεγονότος δεν εξασφαλίζει την επεξεργασία των πολύπλοκων θεμάτων που προκύπτουν από το ζήτημα αυτό. Μέσα στα ζητήματα που καλούνται να επεξεργασθούν τα ζευγάρια που αποκτούν παιδί με τη συμμετοχή δότη ή δότριας είναι εκείνο της απώλειας της γενετικής συνέχειας, αυτό του μυστικού και τέλος της ανωνυμίας των δοτών. Για τις γυναίκες που χρησιμοποιούν ωάριο δότριας η απώλεια της γενετικής συνέχειας μπορεί να μην είναι τόσο ουσιαστική όσο για έναν άνδρα που αποκτά παιδί με δότη σπέρματος, γιατί οι γυναίκες, ακόμα και στις περιπτώσεις δότριας, βιώνουν την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και τον θηλασμό. Βιώνουν, δηλαδή μια βιολογική σχέση με το παιδί τους σε αντίθεση με τους άνδρες.

Ένα σημαντικό θέμα που ανακύπτει με τη συμμετοχή δοτριών ωαρίων είναι η απόκτηση παιδιών αρκετά μετά την εμμηνόπαυση. Πολλοί κλινικοί διατυπώνουν επιφυλάξεις για τα παιδιά που αποκτώνται μετά την εμμηνόπαυση σε μια ηλικία, δηλαδή, όπου οι γονείς μοιάζουν περισσότερο με παππούδες και γιαγιάδες τόσο οπτικά όσο και σε προοπτική ζωής παρά μητέρες και πατέρες. Θεωρούν ότι είναι άδικο για τα παιδιά να γεννιούνται από γονείς που δεν έχουν πλέον την ενέργεια να ξυπνούν στη μέση της νύχτας, ή να ανησυχούν για την επιστροφή των εφήβων. Όταν το 1997 μια γυναίκα 63 ετών απόκτησε παιδί τέθηκε με σαφήνεια το ηθικό δίλημμα : έχει το υποκείμενο και το ζευγάρι απόλυτο δικαίωμα να αποκτά παιδί; Οφείλει να εφαρμόζεται ότι η τεχνολογία επιτρέπει; Ποιος και με ποιο τρόπο θα υπερασπισθεί τα δικαιώματα των υποψηφίων γονιών που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά αλλά και των παιδιών εκείνων που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί; Οι νέες τεχνολογίες της αναπαραγωγής πρόσφεραν τη δυνατότητα σε πολλά υπογόνιμα ζευγάρια να αποκτήσουν τους βιολογικούς τους απογόνους. Ορισμένες φορές όμως η επιδίωξη απόκτησης ενός παιδιού μπορεί να συνεπάγεται ένα υπερβολικό τίμημα για το ίδιο το παιδί.

Βιβλιογραφικές Αναφορές

1. Bydlowski, M. (1997). La dette de vie. Itineraire psychanalytique de la maternite. Presses Universitaires de France, Paris

2. Delaisi de Parseval G.,& Janaud A., (1983) L'Enfant a tout prix, essai sur la medicalisation du lien de filiation, Paris, Ed. du Seuil. Coll,"Points actuels"

3. Hazeltine, E.P. & Mazure, C.De L'aune,W; Greenfeld, D; Laufer,N;Tarlatzis, ;Polan,M;Jones,E;Graebe,R;Nero,F; D'Lugi,A;
Fazio,D;Masters,J;DeCherney,A. (1985) Psychological Interviews in screening couples undergoing in vitro fertilization Annals New York Academy of Sciences, 422 pp.504-522

4. Newton,C.R. & Hearn, M. T. Yuzpe,A.A. (1990) Psychological assessment and follow-up after in-vitro-fertilization:assessing the impact of failure, Fertility & Sterility, vol.54,5, pp.879-886

5. Papaligoura, Z & Papagounos, G. (1996) Assisted reproductive technology : psychological and ethical issues. In : The Child in the World of Tomorrow Sh. Nakou & St. Pantelakis, (Eds.) Elsevier Science, Ltd. U.K.

6. Roegiers, L.(1994). Les cigognes en crise. De Boeck-Wesmael, Bruxelles

http://www.bioethics.org.gr/03_dPapalig.html

Νοσηλεία εφήβων σε παιδιατρικές κλινικές

Οι έφηβοι έως την ηλικία των 16 ετών θα μπορούν να νοσηλεύονται σε παιδιατρικά νοσοκομεία.

Σχετική απόφαση έλαβε ο υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος, λαμβάνοντας υπόψη την εισήγηση του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ). Έως σήμερα, τα παιδιατρικά νοσοκομεία δέχονται παιδιά έως 14 ετών και έως 16 ετών μόνον εάν έχουν κάποιο χρόνιο πρόβλημα υγείας.

Η απόφαση του υπουργού αναφέρει ότι οι έφηβοι έως 16 ετών έχουν τη δυνατότητα, εφόσον το επιθυμούν, να επιλέξουν τον παιδίατρο ως θεράποντα ιατρό και τα παιδιατρικά νοσοκομεία για την νοσηλεία τους.

«Στη χώρα μας οι ειδικές υπηρεσίες για πρόληψη, διάγνωση και αντιμετώπιση των προβλημάτων της εφηβικής ηλικίας είναι περιορισμένες. Η εφηβική περίοδος παρουσιάζει ειδικές δυσκολίες, γι’ αυτό συχνά οι λειτουργοί υγείας αισθάνονται άβολα και ανεπαρκείς για να τους αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα να τους παραπέμπουν ή να ασχολούνται επιφανειακά μαζί τους. Συνεπώς, κρίνεται απαραίτητη η βελτίωση παροχής υπηρεσιών Υγείας σε αυτή την ηλικία», αναφέρει η σχετική απόφαση.

http://www.apogevmatini.gr/?p=101032

18.10.10

Ανοιχτές οι πόρτες για τους χωρισμένους γονείς

Του ΦΩΤΗ ΝΑΚΟΥ

Μια ρύθμιση που θα απαλλάξει τα σχολικά προαύλια από σκηνές διαφωνίες και εντάσεων μεταξύ χωρισμένων γονέων προώθησε το υπουργείο Παιδείας. Σύμφωνα με την εγκύκλιο με αριθμό πρωτοκόλλου Φ.7/517/127893 με ημερομηνία (13/10/2010) και με την ένδειξη «εξαιρετικά επείγον» του υπουργείου Παιδείας δίνεται εντολή στους διευθυντές των σχολείων να μην απαγορεύουν στους διαζευγμένους γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους, να επισκέπτονται τα σχολεία για να ρωτούν τους καθηγητές και δασκάλους για την πρόοδό τους.
Σύμφωνα με την εγκύκλιο, την οποία υπογράφει ο ειδικός γραμματέας Μ. Κοντογιάννης, μόνο στην περίπτωση που υπάρχει δικαστική απόφαση για τους τρόπους επικοινωνίας που τίθενται ως προϋπόθεση η παρουσία του άλλου γονέα ή ακόμα και κοινωνικού λειτουργού, οι διευθυντές των σχολείων επιβάλλεται να τηρήσουν αυστηρά του όρους. Παράλληλα γνωστοποιείται το γεγονός ότι γονέας που δεν ασκεί την επιμέλεια μπορεί να εκλεγεί σε συλλογικά όργανα γονέων και κηδεμόνων. Το υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην αποστολή της σχετικής εγκυκλίου, καθώς από την αρχή της χρονιάς, παρατηρήθηκαν προβλήματα μεταξύ διαζευγμένων γονέων σε πολλά σχολεία.
Σύμφωνα με την εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας…
Με αφορμή ερωτήματα που υποβλήθηκαν στις Διευθύνσεις μας, σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών - μαθητών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, των οποίων οι γονείς βρίσκονται σε διάσταση ή είναι διαζευγμένοι και ο ένας από αυτούς δεν ασκεί την επιμέλειά τους, σας γνωρίζουμε ότι ο Συνήγορος του Πολίτη, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων κατά το αρ. 103 π. 9 του Συντάγματος και το Ν. 3094/2003, σε έγγραφό του με αριθμ. πρωτ. 124301/22966/11-8-2010, προς το γραφείο του Ειδικού Γραμματέα Π.Ε και Δ.Ε, γνωστοποιεί τα ακόλουθα:
«α) Στις περιπτώσεις που λόγω διάστασης ή διαζυγίου των γονέων μαθητή, η άσκηση της επιμέλειας του προσώπου του έχει ανατεθεί στον έναν γονέα (που διαμένει μαζί του), η περιστασιακή επικοινωνία του παιδιού με τον γονέα που δεν μένει μαζί του, αλλά διατηρεί τη γονική μέριμνα αυτού, δεν μπορεί να απαγορευθεί εντός του σχολικού χώρου, κατά μείζονα δε λόγο δεν μπορεί να απαγορευθεί η είσοδος του γονέα αυτού στο σχολείο. Η επικοινωνία αυτή θα γίνεται με τρόπο ώστε το σχολείο να μη μετατρέπεται σε χώρο άσκησης επικοινωνίας γονέα-μαθητή παρεμποδίζοντας την εκπαιδευτική διαδικασία.
β) Δεδομένου ότι η δικαστική απόφαση περί επικοινωνίας ορίζει μόνο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο γονέας που μένει με το παιδί οφείλει να έχει αυτό στη διάθεση του άλλου γονέα, η επικοινωνία πέραν της ρυθμιζόμενης στη δικαστική απόφαση δεν μπορεί να αποκλείεται παρά μόνο αν ρητά την απαγορεύει η απόφαση, με εξαίρεση της συνδρομής σπουδαίου λόγου (π.χ. παρακώλυση της λειτουργίας της σχολικής μονάδας, άσκηση βίας ή πρόκληση ταραχής) είναι δυνατόν να μην επιτραπεί σε γονέα η είσοδος στο χώρο του σχολείου.
Η οποιαδήποτε προφορική ή γραπτή εντολή του ενός γονέα προς το σχολείο να απαγορεύσει την είσοδο του άλλου ή την επικοινωνία με το τέκνο, εξετάζεται με προσοχή, αλλά δεν είναι υποχρεωτική εφ’ εαυτής».
Ακόμη, σύμφωνα πάντα με την εγκύκλιο: «Η ενημέρωση του γονέα που δεν ασκεί την επιμέλεια του τέκνου επιβάλλεται στο πλαίσιο εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του σχολείου. Κατ’ εξαίρεση, εάν από τον γονέα έχει αφαιρεθεί συνολικά η άσκηση της γονικής μέριμνας, υποχρέωση ενημέρωσής του για το πρόσωπο του τέκνου (επομένως και για τη φοίτησή του) έχει ο άλλος γονέας».

ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Στην εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας γίνεται αναφορά και για την παρουσία του χωρισμένου γονιού στις σχολικές εορτές αλλά και την εκπροσώπηση του σε συλλογικά όργανα γονέων και κηδεμόνων. Ετσι καθίσταται σαφές ότι η συμμετοχή του γονέα που δεν διαμένει με το παιδί σε εκδηλώσεις όπως οι σχολικές εορτές, δεν μπορεί επίσης να απαγορευθεί, παρά μόνο για σπουδαίο λόγο (εάν ο γονέας με τις ενέργειες του προκαλεί αναστάτωση της εκδήλωσης ή η παρουσία του δημιουργεί προβλήματα στο τέκνο). Η αντίθετη επιθυμία του άλλου γονέα, από μόνη της, δεν μπορεί να συνιστά σπουδαίο λόγο.
Επισημαίνεται ότι για την περίπτωση που η δικαστική απόφαση θέτει όρους για την υλοποίηση της επικοινωνίας (όπως σε περιπτώσεις που επιβάλλεται η παρουσία του άλλου γονέα ή κοινωνικού λειτουργού), η υποχρέωση συμμόρφωσης προς αυτήν επιβάλλει, προκειμένου να επιτραπεί επικοινωνία στο χώρο του σχολείου, να εξεταστεί από τους εκπαιδευτικούς εάν πληρούνται οι παραπάνω όροι.
Επίσης, σύμφωνα με την εγκύκλιο: «Η συμμετοχή του γονέα που δεν ασκεί την επιμέλεια του τέκνου - μαθητή (αλλά το υπόλοιπο της γονικής του μέριμνας) στα συλλογικά όργανα της σχολικής κοινότητας (Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων) δεν μπορεί να αποκλειστεί λόγω της μη δικαστικής ανάθεσης της άσκησης της επιμέλειας σε αυτόν, εκτός εάν προβλέπεται η συμμετοχή του ενός μόνο γονέα, οπότε και θα προτιμηθεί εκείνος που ασκεί την επιμέλεια. Η παραλαβή του τέκνου γίνεται από το πρόσωπο που ορίζει ο γονέας που ασκεί την επιμέλειά του. Σε περίπτωση διαφωνίας των γονέων που ασκούν από κοινού την επιμέλεια, η παραλαβή θα πρέπει να γίνεται από το πρόσωπο που είχε ορισθεί πριν προκύψει η διαφωνία τους, έως ότου προσκομιστεί στο σχολείο δικαστική απόφαση, η οποία να επιλύει τη διαφωνία των γονέων».
Και η εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας καταλήγει: «Μέριμνα του εκπαιδευτικού πρέπει να αποτελεί η προστασία των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του παιδιού - μαθητή σε ανατροφή και από τους δυο γονείς, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη την άποψη του παιδιού και έχοντας ως γνώμονα το συμφέρον του, καθώς και την απρόσκοπτη άσκηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, χωρίς να ευνοεί τυχόν ανοίκειες ιδιοκτησιακές αντιλήψεις του γονέα που ασκεί την επιμέλεια απέναντι στο παιδί – μαθητή. Παρακαλούνται όλοι οι εκπαιδευτικοί των σχολικών μονάδων να ενημερωθούν ενυπόγραφα».

http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=24951



Η φτώχεια οδηγεί στα χωριά SOS

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο το 70% των αιτημάτων στα Παιδικά Χωριά SOS αφορά οικογένειες που δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους και μόλις το 30% τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Στην τέταρτη θέση της ΕΕ η Ελλάδα ως προς την παιδική φτώχεια.

Ολοένα και περισσότεροι Ελληνες αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, καθώς βαθαίνει το φάσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης στη χώρα μας. Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν στο περιθώριο του επιστημονικού συμποσίου «Οταν κινδυνεύουν τα παιδιά» -που οργάνωσαν τα Παιδικά Χωριά SOS στην Αθήνα, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας- είναι ενδεικτικά ενός δυσοίωνου κλίματος που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. «Συναντάμε ολοένα και χειρότερες συνθήκες φτώχειας κι εξαθλίωσης», αναφέρει ο κ. Γιώργος Πρωτόπαπας, γενικός διευθυντής Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδας, και προσθέτει: «Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αντιμετωπίζουμε αιτήματα που αφορούν κατά 70% φτώχεια και κατά 30% περιστατικά κακοποίησης, χρήσης ναρκωτικών κ.ά. Πρόκειται για ανθρώπους που αδυνατούν να ζήσουν τα παιδιά τους. Παλιότερα, οι αιτήσεις λόγω δύσκολης οικονομικής κατάστασης δεν έφταναν ούτε στο 50%».


Tο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης. «Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS», τονίζει ο Γ. Πρωτόπαπας.

Ο ίδιος, ωστόσο, εκτιμά πως το... μεγάλο κύμα λόγω οικονομικής κρίσης δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισή του. Δεν είναι τυχαίο πως η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως προς την παιδική φτώχεια, με ποσοστό 22%, μετά τη Ρουμανία (32%), τη Βουλγαρία (30%) και την Ιταλία (26%), όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 19%. «Η επένδυση στην παιδική ηλικία είναι εξαιρετικά περιορισμένη στην πατρίδα μας. Οι ανάγκες των παιδιών δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας», επεσήμανε ο επ. καθηγητής ΤΕΙ Αθηνών, Γαβριήλ Αμίτσης. Ενδεικτική είναι, επίσης, η υπερπροσφορά για μια θέση «Μητέρας SOS». Στην πρόσκληση ενδιαφέροντος που έγινε το περασμένο Πάσχα εμφανίστηκαν 500 υποψήφιες για μόλις 6 θέσεις. «Οι μισές βρίσκονταν σε απόγνωση εξεύρεσης εργασίας κάθε μορφής», εξηγεί ο κ. Πρωτόπαπας.

Σημειώνεται πως η δουλειά μιας «Μητέρας SOS» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί 24ωρη παρουσία 23 ημέρες τον μήνα στο Χωριό και συναισθηματική εμπλοκή με αρκετά παιδιά. Στα τρία χωριά που λειτουργούν σήμερα (Βάρη Αττικής, Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη) φιλοξενούνται πάνω από 250 παιδιά. «Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές, εξαιρώντας όμως τα πολιτιστικά ιδρύματα, κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS, που εξαρτώνται καθ’ ολοκληρίαν από τις προσφορές ιδιωτών», καταλήγει ο κ. Πρωτόπαπας.
Ο Κώστας από χωριό SOS
«Σήμερα νιώθω δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου»

«Νιώθω πια δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου». Ο Κώστας Μίχας είναι 31 ετών, έχει σπουδάσει πληροφορική κι εργάζεται πάνω στο αντικείμενό του. Νοικιάζει διαμέρισμα στον Χολαργό, έχει σχέση και θέλει να κάνει οικογένεια. Πόσα παιδιά; «Δύο και βλέπουμε», απαντά χαμογελώντας. Ο Κώστας μεγάλωσε στο χωριό SOS της Βάρης. Μεταφέρθηκε εκεί 10 ετών μαζί με τρία αδέλφια του, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Εφυγε από μία οικογένεια με έξι παιδιά συνολικά. Εβλεπε τους βιολογικούς του γονείς Χριστούγεννα, καλοκαίρια. Συνεχίζει να τους βλέπει. Οπως και τη μητέρα SOS, με την οποία επικοινωνεί τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. «Είναι η μητέρα μου, με μεγάλωσε», λέει και συμπληρώνει: «Η εμπειρία μου στο χωριό έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη ζωή μου».

Οταν έφυγε από εκεί, στα 22 του, ένιωθε μόνο άγχος για τα οικονομικά, όχι φόβο. «Ηθελα να βγω στην κοινωνία, να αναλάβω τα ηνία της ζωής μου». Τον πρώτο καιρό συγκατοίκησε με την αδελφή του. Κράτησε επαφές με τα άλλα παιδιά από το χωριό. «Καλώς ή κακώς μεγαλώσαμε μαζί. Παίξαμε μαζί, περάσαμε μαζί την εφηβεία και στις δυσκολίες ο ένας στήριξε τον άλλο». Στους άλλους, δεν έχει πρόβλημα να πει πού μεγάλωσε. «Πρόσεχα πότε θα το πω και σε ποιον, χωρίς όμως να το κρύβω. Δεν είχα πρόβλημα να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους». Οι περισσότεροι, λέει, εκτίμησαν το ότι τα κατάφερε και βγήκε από αυτή την ιστορία. «Τώρα, μπορώ να ερμηνεύσω τι έγινε. Αλλά όταν είσαι παιδί και ξεριζώνεσαι από τη βιολογική σου οικογένεια, το βιώνεις σαν τραύμα»... Αυτό που τον σόκαρε ήταν ο αθέμιτος ανταγωνισμός στη δουλειά, «πως μπορεί να σε πατήσει ο άλλος για να ανέβει. Ισως ήθελα να είναι ο κόσμος ιδανικός». Τώρα όμως νιώθει αισιόδοξος. «Επειδή έχω περάσει όλα αυτά, θεωρώ ότι έχω τις σωστές βάσεις και μπορώ να τις δώσω στα δικά μου παιδιά»...

Η «ακτινογραφία»
6.000 παιδιά σε ιδρύματα

Στο επιστημονικό συμπόσιο αναφέρθηκε επίσης πως:

Από τα 6.000 άτομα που ζουν σε ιδρύματα, το 30% είναι παιδιά και νέοι, που στερούνται εκπαίδευσης και βιώνουν επώδυνες εμπειρίες.
7,4 % των αγοριών και 3,2% των κοριτσιών παρουσιάζουν διαταραχή διαγωγής με μικρές ή μεγάλες πράξεις βίας, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται σε βιώματα επιθετικότητας.
Το 25-40% των παιδιών με διαταραχή διαγωγής θα αναπτύξουν αντικοινωνικότητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=38410950#